Toen Dionysos Midas een wens aanbood, wat hij maar wilde, vond Midas niets beters dan te vragen dat alles wat hij aanraakte in puur glanzend goud zou veranderen, en deze wens werd onmiddellijk vervuld door Dionysos. Midas besloot zijn gave uit te proberen: hij raakte een tak van een eik aan, en deze werd goud; hij nam een steen, en hetzelfde gebeurde. Toen Midas terugkeerde naar het hof, gaf hij opdracht om een feest te organiseren ter ere van zijn nieuwe gave. Maar toen hij aan het eten en drinken begon, veranderden ook deze in goud, waardoor hij niets kon eten of drinken.
In de roman van Boelgakov toont Woland een voorstelling in een variététheater, waar mensen geld op hun hoofd kregen en vrouwen werd aangeboden zich in modieuze winkels te kleden. Na het einde van de show veranderde het geld in papier en waren de mensen naakt.
Profetieën, toch?
Table of Contents
Fotografie
Fotografie was in het begin een wonder. Toen kwam de kunst van de fotografie. Het vermogen om het juiste moment, het juiste shot, de compositie te vinden en een idee om te zetten in een afdruk die op fotopapier verschijnt. De vraag naar fotografie groeide onder de mensen. Mensen begonnen ‘wegwerpcamera’s’ te kopen en fotografeerden zichzelf, in plaats van iets dat interessant was voor anderen om te zien. Toen kwam de digitale fotografie. En daarna werd de camera een onmisbaar attribuut van elke telefoon. Nu fotograferen we ons eten! Niet alleen fotograferen we, we dwingen anderen ook om ernaar te kijken! Het fotograferen van landschappen met zonsondergangen of een architectonisch monument is al – platvloers. En hier hebben we – ijs of een salade. We zijn gelukkig omdat we iets hebben gezien dat een ander persoon heeft gepland, zodat wij het precies zo zouden zien. De secundariteit van de secundariteit. En uiteindelijk niets. Miljoenen mensen besluiten fotograaf te worden en kopen digitale apparatuur voor belachelijke bedragen. Als de wereld vroeger vol goede foto’s was, dan is het nu, zelfs als er meer goede foto’s zijn, onmogelijk om ze te vinden en te zien. 99% van alles wat voor ‘artistieke doeleinden’ is geschoten, is pure platvloersheid en banaliteit. Wouden we foto’s? We kregen papiertjes in plaats van geld. Of anders gezegd, we creëren visuele waarde uit eten, in plaats van het gewoon op te eten. Fotografie is dood.
Muziek
Muziek. Vroeger waren er serieuze filters voor artiesten die toegang wilden krijgen tot het publiek. Enorme transactiekosten. Critici en experts, ingehuurd door platenmaatschappijen of censuurfunctionarissen in totalitaire landen. Tot onze oren kwam muziek van hogere kwaliteit. En, het belangrijkste, we konden de wereld van muziek uit buurlanden ontdekken. Evenzo van kwaliteit of zelfs beter. Muziek in elk land ontwikkelde zich op zijn eigen manier, in zijn eigen context en bood aangename ontdekkingen voor degenen die het ontdekten. We ontdekten Italiaanse pop en Franse chanson. We bewonderden Britse rockbands of Amerikaanse musicals. We wilden meer muziek. We werden weer hebberig. Muziek werd massaal geproduceerd. Verminderde transactiekosten brachten talentlozen met geld op de scène, “projecten” die “opgebouwd” worden. Miljoenen zogenaamde rappers maken zogenaamde muziek. De wereld zit vol getalenteerde artiesten, maar ze zijn niet zichtbaar of hoorbaar te midden van de lawine van rommel, universeel voor de hele wereld. Nissen en reservaten waar authentieke muziek zou kunnen ontstaan, verdwijnen, contextuele grenzen vervagen. Ja, nu kan iedereen een YouTube-kanaal beginnen en daarin zingen. Of TikTok. En wat dan? 99% van wat daar zal zijn, zal rommel zijn. Wat nog op een schoolwedstrijd zou zijn afgewezen. En als iemand nog iets nieuws zou kunnen componeren, dan is hij niet in staat om zich los te maken van de opgelegde universele context. Een goede autod ontwerper moet opgroeien en zich ontwikkelen in Italië, om zich te omringen met de juiste architectuur en vormen. Een ontwerper die is opgegroeid in Zuid-Boevovo, zal gewoon niet de benodigde resolutie hebben om iets moois te creëren. Dus waar komen nu nieuwe goede muzikanten en componisten vandaan, als ze worden opgevoed met universele rommel die ons uit elke luidspreker in de oren stroomt? Muziek is dood.
Vriendschap
Ja, ja, ik zal schrijven dat ook vriendschap dood is. En niet alleen omdat er sociale netwerken zijn met nepvrienden. Niet alleen omdat kinderen zijn gestopt met spelen met leeftijdsgenoten op straat, en hun tijd doorbrengen met hun neus in het scherm, niet alleen omdat er niemand is om zelfs een lijk, laat staan een kast, naar buiten te dragen. Maar ook omdat vrienden uit ons hoofd gewoon zijn verdrongen.
De massamedia en marketeers hebben ons levende communicatie vervangen. “Geheugencellen”, bedoeld voor dierbaren, worden bezet door politici en merken. “Geheugencellen”, waar ik het over heb, zijn het aantal mensen dat ons brein kan onthouden. En dat aantal is beperkt. Deze beperking wordt het getal van Dunbar genoemd. Bij wolven, afhankelijk van het specifieke individu, ligt dit aantal rond de 20. Bij mensen ligt het rond de 200.
En we beginnen niet meer aan mensen te denken, maar aan automerken, in de veronderstelling dat automerken een reputatie hebben en dat we het gedrag van een auto kunnen voorspellen aan de hand van het embleem op de kofferbak.
We oordelen over levende mensen aan de hand van het merk telefoon dat ze in hun handen hebben. We slikken een snoepje van nieuws of film door en in ons hoofd komen politici en artiesten naar boven. Ze hebben zo noodzakelijke geheugenplaatsen in beslag genomen.
U kijkt televisie Lees je het nieuws? Het is veel beter om die tijd te besteden aan het maken van iets lekkers, de buurman aan te bellen en hem te trakteren. Dat is veel belangrijker en nuttiger! Miljoenen mensen klagen over eenzaamheid, terwijl ze in feite omringd zijn door mensen die net als zij zijn. In de meeste gevallen zijn het goede mensen. Maar we geven er de voorkeur aan om alleen te blijven en te klagen over onze eenzaamheid.
Maar we kunnen al geen echte mensen meer in ons opnemen, omdat de ruimte in onze hersenen bezet is door Louis Vuitton of Vladimir Poetin. En mensen, wanneer ze elkaar ontmoeten en communiceren, praten steeds minder over echte gemeenschappelijke kennissen, en besteden hun tijd aan gesprekken over denkbeeldige gemeenschappelijke kennissen: van Elon Musk tot Alla Pugacheva. Vriendschap is dood.