Om te begrijpen hoe je gelukkig kunt zijn, moet je, zoals altijd, iets dieper graven en begrijpen wat de mens van het dier onderscheidt. Alleen de mens is immers in staat om geluk en ongeluk te voelen. En zelfs als dieren plotseling geluk zouden kunnen onderscheiden, willen we toch gelukkige mensen zijn en geen gelukkige dieren. Aangezien dit alles een formaat is voor een wiki, zullen we de redeneringen die leiden tot bepaalde conclusies weglaten. Dergelijke “naakte” conclusies zullen we cursief schrijven.
Een mens verschilt van een dier doordat hij in staat is de toekomst te zien. Het gaat niet om de onmiddellijke toekomst, wanneer een hond weet waar de stok zal landen, maar om het vermogen om zijn toekomstige toestand te construeren.
Het vermogen om de toekomst te zien is bij mensen ontwikkeld in het proces van evolutie, zodat ze in staat zijn om problemen te vermijden en zichzelf in een staat van tevredenheid te brengen, wetende hoe de sterren zich zullen schikken, beter dan andere levende wezens. Eigenlijk onderscheiden meer geciviliseerde naties zich duidelijk van minder geciviliseerde door hun vermogen om te plannen en ver reikende plannen te realiseren.
Voorbeeld? Landbouw – je moet dit jaar een deel zaaien om volgend jaar de oogst te kunnen binnenhalen. Infrastructuurprojecten – geen enkele goede weg of brug heeft zin als deze minder dan 20 jaar gebruikt worden. Ruimteonderzoek begon met een blik op een termijn van 50 jaar, enzovoort.
Een persoon bouwt zijn toekomst met de stenen van het heden, gebruikmakend van zijn huidige toestand en ervaring om te voorspellen. Een persoon verandert voortdurend. We zijn niet wie we een jaar geleden waren, een minuut geleden, of een maand geleden. We zijn onze herinneringen en onze ervaringen, wat betekent dat we elke seconde anders zijn. En voor verschillende mensen zijn er verschillende hulpmiddelen nodig om gelukkig te zijn.
Een mens denkt feitelijk aan de toekomst zodat een ander persoon met dezelfde afbeelding in de spiegel positieve emoties kan ervaren of negatieve kan vermijden. Het blijkt dat geluk een gevoel van zorgeloosheid ten opzichte van de toekomst is, wat, zoals we al hebben begrepen, kenmerkend is voor dieren die voortdurend in het heden leven?
Nee, het gaat niet om zorgeloosheid, maar om controle. Zolang we denken dat we kunnen voorzien, willen we de toekomst zo organiseren dat het ons in de toekomst goed gaat. Het besef van controle over ons heden en onze toekomst (of het nu echt of illusoir is) is datgene wat geluk betekent.
Een persoon is vaak niet in staat om het resultaat van zijn verbeelding van de werkelijkheid te onderscheiden. We beschouwen zelfs de herinneringen aan ons verleden oprecht als geldig, terwijl dit slechts een verzameling levendige episodes is, met elkaar verbonden door logica, presentisme en de rationalisatie van ons ‘zelf’ in het heden. Onze ingebeelde toekomst lijkt ook sterk op het heden.
Een persoon is niet in staat om veel zeer duidelijke dingen te zien en te onderscheiden, waarover hij met zekerheid zou zeggen, als hij geïnterviewd werd, dat hij ze opgemerkt heeft. Een voorbeeld is — deze. rol.
We zijn niet alleen niet in staat om de toekomst voldoende nauwkeurig te zien – wat nog erger is, we zijn niet in staat om te begrijpen wat we over die toekomst zullen denken als we erin zijn. We kunnen niet van tevoren weten welke beoordelingen van de situatie we zullen gebruiken, en of die andere persoon met onze gelaatskenmerken gelukkig zal zijn. Onze oordelen over de toekomst, positief of negatief, zijn misleidend.
Het blijkt dat je niet zelfstandig gelukkig kunt worden. Ons voorspellingssysteem werkt niet goed en het resultaat van onze acties die gericht zijn op het waarborgen van geluk is vaak niet alleen willekeurig, maar zelfs het tegenovergestelde.
Wat te doen? Doe hetzelfde als de fabrikanten van medicijnen. Ja, de individuele reactie van elke persoon op een medicijn is onvoorspelbaar, maar er worden grootschalige testen uitgevoerd om te begrijpen hoe het medicijn zich “in het algemeen” zal gedragen. Met de resultaten van een grote steekproef beslissen artsen of ze het medicijn voorschrijven of niet. En het blijkt dat de kans op individuele intolerantie er nog steeds is, maar deze is veel kleiner dan de kans om te sterven zonder het medicijn in te nemen.
Het blijkt dat om te begrijpen hoe je je in de toekomst zult voelen, die je nastreeft of waarvan je wilt wegblijven, je met mensen moet praten die al in jouw toekomst zijn beland, over hun gevoelens en beoordelingen van wat ze hebben bereikt en hoe ze daarmee leven. Ja, mensen zullen vaak hun daden verdedigen en rationaliseren, en ja, de reactie van iedereen is individueel. Echter, naast rationalisatie zijn er echte feiten van succes en falen, en je hebt geen individuele, maar een gemiddelde reactie nodig om je kansen op geluk te vergroten, in plaats van te zorgen voor een 100% garantie op vervulling.
Jullie lezen toch de recensies van anderen voordat jullie naar de bioscoop gaan, nietwaar?
Dus waarom niet een miljonair vragen of hij gelukkig is met zijn miljoenen, voordat je streeft naar rijkdom? Waarom niet een universiteit kiezen die niet alleen nu leuk is, maar die je je hele leven leuk zult vinden? Waarom niet af en toe naar je ouders luisteren? Iets in die geest.