Stel je een gesprek voor tussen een jongen en een meisje:
— Weet je, ik ben bang om met je te trouwen.
— Waarom?
— Nou, jij bent niet de eerste voor mij, en bovendien ben je duidelijk beschikbaar. Je hebt een paar mannen gehad voordat ik kwam.
— Maar als ik niet beschikbaar was geweest, zou je me helemaal niet hebben leren kennen, toch?
— Dat is zo, maar toch wil je een zekere betrouwbaarheid.
— Wacht, je zei zelf dat je mijn ervaring in de seks waardeert. Maar hoe kun je ervaring opdoen zonder mannen voor jou of door altijd getrouwd te zijn met één man?
— Nou, als je met één iemand getrouwd zou zijn en dat lang, zou dat een ander verhaal zijn. Dat zou een teken van trouw zijn.
— Zelfs als je in aanmerking neemt dat ik niet de jongens heb verlaten, maar zij mij met lege handen hebben achtergelaten?
— Nou, wie kan er nu nog uitzoeken hoe het echt was.
— En welke meid moet er van jongen naar jongen rennen en wat gebeurt er eigenlijk vaker?
— Nou, jongens laten meisjes vaker in de steek. Zij hebben daar een voordeel in. Maar als je vaak bent verlaten, betekent dat dat je niet geschikt bent als vriendin.
— En houd je geen rekening met de opties van “een keer gebruiken en dan laten vallen”?
— Nee. In ieder geval is het het beste om met betrouwbare meisjes om te gaan.
— Maar dan zou ik, als een fatsoenlijk en betrouwbaar meisje, de trouwe vriendin van mijn man met wie ik al enkele jaren getrouwd ben, niet op jouw avances hebben gereageerd. En mijn ervaring zou eerder een ervaring van aanpassing aan één partner zijn, dan een ervaring in seks en het begrijpen van wat mannen leuk vinden. En überhaupt, mag ik samenvatten: je hebt tegelijkertijd een ervaren en kuise, trouwe en toegankelijke vriendin nodig, toch?
— Ja..
— Nou, probeer het maar eens te zoeken.
Waarom lijken de eisen van een jongen belachelijk, terwijl vergelijkbare eisen van werkgevers als normaal worden ervaren?