Een bekend fastfoodrestaurant. De afzuiging werkt slecht. We gingen kijken. Het project is standaard, maar oud. Het restaurant is ongeveer 35 jaar geleden gebouwd. Het favoriete materiaal is profielplaat, uiteraard. De toegang tot het dak… In de hel is er een speciale plek voor degenen die zulke toegang tot daken bedenken. Er is geen trap, de luik is smal en is geplaatst waar het maar kon. Een persoon heeft nog zo’n 30-40 centimeter om zich door te wurmen, maar hoe moet dat met een koffer vol gereedschap? We zijn eruit geklommen. Het dak is niet toegankelijk. Waar je kunt lopen, zijn er loopplanken gelegd. Als je op zo’n loopplank klimt, kun je zien hoe een topless meisje op je eigen gazon ligt te zonnen.
Ventilatie-installatie – een levendige illustratie van het spel Fallout. Twee keer zo zwaar en met meer overtollig metaal dan vergelijkbare, maar nieuwere installaties. Roest, een scheve deur op het bedieningspaneel. Een basis die niet bedoeld is voor manoeuvres. Afbladderende verf. We stoppen. We starten. Alles is duidelijk. De aandrijfriemen van de ventilator zijn uitgerekt en slippen. We stoppen. Oké. We openen de kap, halen de riemen eraf. De motoras is met de ventilatoras verbonden door twee riemen. En dit zijn geen riemen, maar tijdelijke “stoppen” – een samengestelde riem van stukjes die als tijdelijke oplossing wordt gebruikt, waarbij ter plaatse de juiste lengte is gekozen. Blijkbaar werken ze al zo’n 10 jaar en zijn ze gewoon vergeten, vergeten dat ze tijdelijk zijn. We halen een paar schakels eruit. We spannen één riem weer aan – we schakelen in. Alles werkt.
We gingen naar de winkel voor riemen. De tweede riem namen we als voorbeeld. De winkel is zoals een winkel. Etalages met monsters, schappen met producten. Alleen zijn er nergens prijskaartjes. Je pakt wat je nodig hebt en zegt op welke firma de rekening moet worden uitgeschreven. Nou, de papieren worden dan uiteraard ondertekend. We hebben gemeten — gekocht. We komen terug, maar de riem laat zich niet aanspannen. Dit is geen rommel van stukjes die zonder moeite kan worden aangespannen. We kijken naar de constructie. De motor boven, de as van de ventilator onder. Trouwens, het lager van de ventilatoras is nogal vreemd — een gewone platte lager, geen sferische. In de behuizing. Zonder smeernippel. En het maakt zoveel lawaai dat het duidelijk is dat het al lang op de vuilnisbelt thuis hoort. Maar het houdt de as nog steeds vast. Het maakt lawaai, kraakt, maar houdt. We hebben het lager genoteerd. We hebben ook genoteerd dat er veel gaten zijn in de verbindingsmof tussen het ventilatiekanaal en de installatie zelf. We hebben ook genoteerd dat het elektrische paneel helemaal niet deugt. Er is nog meer werk aan deze installatie, ja.
De motor die bovenaan hangt, is opgehangen met vier grote bouten met tandringen. De gaten zijn ovaal, zodat de motor omhoog en omlaag kan worden bewogen, waardoor de riemen kunnen worden aangespannen. Voor het omhoog en omlaag bewegen van de motor zijn er nog eens vier kleinere bouten, die als vervangende krikken werken. Als je deze bout draait, gaat de basis met de motor omhoog. Alles is verroest. Echt alles. Maar wat te doen? Om de riemen aan te spannen, moet de motor omlaag. Om de motor omlaag te krijgen, moeten de ondersteunende krikbouten worden losgedraaid en de bevestigingsbouten – die met de ringen – worden losgemaakt. We draaien en draaien… het gaat niet. Met wat springen op de sleutel, roestbestrijdingsspray en WD-40 is het ons gelukt om de grote bouten los te krijgen. Maar de kleine… we hebben er één losgekregen. De tweede… Nou, ten eerste is het buiten +31 graden en wij zijn in werkkleding en veiligheidsschoenen. Eerst stopte de sleutel met het grijpen van de kop van de bout. Toen stopte de tweede, de klem sleutel, met het vasthouden van de bout en at de schroefdraad op. Toen… En toen hebben we gewoon de bout afgebroken en hielden we het bovenste deel in onze handen, terwijl het onderste deel nog steeds uit de basis van de motor stak. Oe-kay… een boormachine, een serie boren, we boren de bout eruit. We hebben geboord. We hebben de basis omlaag gebracht. De riem past niet. Hij is toch te klein. We bellen de winkel – er is geen grotere maat… Dus zetten we de oude patchriemen terug en komen later terug.
Hoe zetten we het op? We gaan naar nog een winkel zonder prijskaartjes en kopen bouten. We komen aan. We proberen ze in te draaien… Het gaat moeilijk en duidelijk slijt de schroefdraad. Tja. Nog een keer de auto in, weer naar de winkel. We kopen een tap. We komen terug. We snijden (vernieuwen) de interne schroefdraad. We doen de oude riemen-patches om. We draaien de steunbouten vast. Die, die nieuw zijn. We stellen de machinebasis uit. We raken de grote bevestigingsbouten niet aan – we vervangen toch morgen of overmorgen de riem – dan draaien we ze vast. We starten de installatie en pakken onze spullen in. Oh ja. Tijd om iets te eten. Achter het restaurant, met uitzicht op de parkeerplaats, staat een bankje voor het personeel. We gaan daar zitten en eten ons meegebrachte eten. Interessant, welke indruk maken we op de bezoekers?