Het belangrijkste tegenstrijdigheid ligt, zoals altijd, in de ontwikkeling van andere productieve krachten die in tegenspraak zijn met de bestaande productieverhoudingen. En wat gebeurt er met onze productieve krachten? Er vindt een zeer interessante metamorfose plaats.
Steeds minder en minder is kapitaal een middel van uitbuiting, en verandert het in een middel voor zelfwerkzaamheid. Robots, machines, en computertechnologie maken het nu mogelijk om brood te bakken, te naaien, kranten uit te geven, films te maken, en kennis te bezitten die vroeger alleen toegankelijk was voor een selecte groep specialisten. Bijvoorbeeld, elke opgeleide persoon gaat nu het internet op en leest alles over het medicijn dat hem door de arts is voorgeschreven.
Al nu heeft MTI apparatuur ontwikkeld die in feite een mini- of zelfs micro-fabriek vertegenwoordigt, die thuis kan worden geïnstalleerd. Je kunt het ontwerp en het technologische proces van een product van internet downloaden en het voorwerp thuis maken met behulp van slimme machines – van een 3D-printer tot een CNC-freesmachine. We gaan naar een situatie waarin één enkele persoon of huishouden zelfstandig of met een minimum aan hulp in staat zal zijn om alle basisgoederen te produceren die de samenleving nodig heeft.
Voedsel wordt met behulp van moderne machines tegenwoordig vrijwel op deze manier geproduceerd. Een boerenfamilie kan bijna elke hoeveelheid land bewerken, zonder al te veel moeite. Deze economische metamorfose genoemd Wikinomics is nu een modieuze term geworden, omdat mensen de algemene trend hebben erkend. Een voorbeeld hiervan is de ervaring van het bedrijf Boeing, dat in staat was om zijn nieuwe, revolutionaire vliegtuig te produceren door niet alleen de productieopdrachten, maar ook alle eerder als geheim beschouwde documentatie over het vliegtuig te delen met duizenden aannemers.
Ook worden Chinese producenten van scooters als voorbeeld genoemd, die niet al hun productie onder één dak concentreren, maar werken als een “cloud” van kleine bedrijven, elk gespecialiseerd in een bepaald onderdeel, proces of aggregaat. Dit resulteert in goedkopere, massale en zelfs betere producten dan die van de Japanners. Het meest interessante fenomeen van wikonomie zijn sociale netwerken en torrentsystemen, die feitelijk ook een voorbeeld zijn van massale samenwerking. Kenmerken van wikonomie zijn de neigingen van bedrijven naar volledige outsourcing. Wanneer al het werk door externe bedrijven wordt uitgevoerd en het bedrijf zelf alleen de functies van systeem- en merkbeheer op zich neemt. Alles wordt uitbesteed: boekhouding, marketing, verkoop, productie wordt verplaatst naar derdewereldlanden, en het personeel werkt zelfs niet meer specifiek voor deze werkgever, maar voor een bedrijf dat zich bezighoudt met personeelsleasing of “outstaffing”.
Zo’n opsplitsing van productieve krachten in kleine gespecialiseerde ondernemingen, tot aan individuen die beschikken over kennis, vaardigheden en gereedschap, is alleen mogelijk bij de aanwezigheid van een serieuze informatie-infrastructuur. Diezelfde informatisering die door de heersende klasse wordt bevorderd. De effectiviteit van de “cloud”-economie of wikonomie is al in de praktijk bewezen. Vergelijk. Wikipedia и. Enkartu Wie is populairder, wie is autoritairder? Beide projecten waren uiterst vergelijkbaar, zowel in doelen als in doelgroep. Alleen werd de ene gerealiseerd door middel van massale samenwerking, terwijl de andere gecentraliseerd was. En wat is het resultaat? De tweede bron is slechts een link naar de eerste gebleven. Trouwens, een dichterbij voorbeeld is de bibliotheek van Kirill en Methodius. Waar is die nu, en waar zijn de bibliotheek van Moshkov of Librusek?
De idee van wikonomie is niet door ons bedacht. En het is niet nodig om ons te benaderen met kritiek op wikonomie of ons te beschuldigen van “onwetendheid over de basisprincipes van de economie”. Het toeval wil dat we die basisprincipes wel kennen. 🙂 De kern van de kritiek, die in een van de opmerkingen naar voren kwam, was dat “nooit enige thuisproductie van aluminium pannen rendabeler zal zijn dan massaproductie”. We zullen stilstaan bij deze opmerking om uitgebreider te laten zien wat wikonomie inhoudt.
- Wikinomics vereist niet dat iedereen thuis bijvoorbeeld een 3D-printer heeft. Kijk eens naar wat er momenteel gebeurt in de fotografie. Iedereen kan, als ze wat extra geld hebben, thuis foto’s afdrukken door een printer te kopen, maar toch gaan de meesten naar fotolaboratoria, die al lang zijn uitgegroeid tot ‘mini-fabrieken’ die door één persoon worden beheerd. Wikinomics vereist geen thuisproductie. Wikinomics gaat alleen over maximale decentralisatie van productie en een zo open mogelijke informatie-uitwisseling (voorbeelden uit het boek over wikinomics: Boeing 787 en Chinese scooters).
- In onze wereld zijn de kosten van een aluminium pan en de verkoopprijs ervan twee of zelfs drie grote verschillen. Je kunt er zeker van zijn dat de kosten van massaproductie lager zullen zijn dan die van individuele productie, laten we zeggen, in het mini-lab van MIT, zoals beschreven in “Wikinomics”, maar het zal erg moeilijk zijn om te bepalen wat de consument goedkoper uitkomt – een dure, op maat gemaakte pan, gemaakt thuis of in de dichtstbijzijnde wiki-robotfabriek, of een goedkoop, massaal geproduceerde pan, die echter wordt verkocht met transport-, opslag-, reclame-, schap- en salariskosten voor alle mensen, van de kassamedewerker tot de verpakkingsmedewerker in de fabriek.
- Het is belangrijk te begrijpen dat zonder de financiële componenten in de berekening te betrekken, zoals de kosten van de apparatuur en de tijd van gebruik, de kostprijs van het maken van een pan gelijk is aan de kosten van de energie en grondstoffen die daarvoor zijn verbruikt. Zowel in het geval van een lokale robotfabriek als in het geval van een megacorporatie gaat het praktisch om dezelfde bedragen.
- Wikinomica zegt niet “nee” tegen massaproductie. Wikinomica zegt dat de belangrijkste productiekrachten zullen toebehoren aan de cloud van wiki-samenwerking. Als we nu, in het tijdperk van massacentralisatie van productie, ambachtelijke werkplaatsen of handarbeid kunnen vinden, is dat alleen omdat ze hun niches hebben gevonden en blijven rechtvaardigen dat ze bestaan. Souvenirs, kleding maken, schoonmaakdiensten, oppas- en kinderopvangdiensten, het werk van een straatveger, het werk van een gids, het werk van een imker – dit zijn allemaal “restanten” van de pre-industriële economie die relevant zijn en nog steeds bestaan. Ook in de wikinomica zal massaproductie zinvol zijn. Maar het zal niet de belangrijkste generator van het bruto product zijn. Dat is alles. Hoe vaak kopen we uiteindelijk pannen in ons leven. 🙂
Het is interessant om in dit verband een al lang bestaande kwestie in het huidige economische model te overwegen.
Kwaliteitsdegradatie.
Vanaf de 16e eeuw (voor het gemak, bij de overgang van feodalisme naar kapitalisme) heeft de opheffing van de bijbelse verbod op rente een nieuw begrip van geld geïntroduceerd: “tijd is geld”, en dit heeft bijgedragen aan een aanzienlijk snellere ontwikkeling van de technocratische beschaving.
Dit is een model van een economie gebaseerd op CONSTANTE groei, waarbij marketing (dat wil zeggen verkoop) de noodzaak van productie bepaalt (volgens Kotler) en niet andersom. De noodzaak om in een concurrerende omgeving MEER en GOEDKOPER te verkopen, leidt onvermijdelijk tot producenten die goederen met steeds kortere levensduur en dus steeds lagere kwaliteit produceren.
Als in het begin van de 20e eeuw de producten van industriële (manufacurele – ambachtelijke) productie, door de aanzienlijke kosten als gevolg van de grote arbeidsinspanningen, ook een lange levensduur hadden, kon men over sommige aankopen zeggen: “voor de rest van je leven”.
In dit geval speelt de moreel-ethische kant geen rol, aangezien iemand die bewust een kwalitatief hoogwaardig “langdurig” product produceert, geen concurrerende prijs kan bieden en onomkeerbaar “de afgrond in gaat.”
Dit model gaat tot het absurde, waar de producent, in een situatie van zware concurrentie, de tak waarop hij zit doorzaagt – hij vernietigt de consument door de afnemende kwaliteit van de producten.
De belangrijkste probleem in de overgangsperiode is het ONVOLDOENDE BEWUSTZIJN van de consument bij het kiezen van een product, wat op zijn beurt wordt bepaald door een onvolmaakte reclame (INFORMATIE over de kwaliteit van het product). Modellen van “besparing” zijn opnieuw gedefinieerd door een model van onbewust groeiend verbruik. Veel producten worden überhaupt gecreëerd met het doel “nieuwe behoeften te creëren”, enzovoort.
Eenvoudig gezegd, is het in het belang van de consument om zelfs voor een drievoudige prijs een product aan te schaffen dat (minimaal) tien keer zo lang meegaat. En om helemaal geen producten aan te schaffen die uiteindelijk meer onderhoud vereisen dan hun oorspronkelijke prijs.
In dit verband zijn de nieuwe ontwikkelingen van netwerkcampagnes zoals AMWAY of vergelijkbare interessant, waar een gemeenschap van consumenten, op basis van communicatie en experimentele gegevens, verschillende parameters van PRODUCTEN vergelijkt, waarbij in de praktijk de superioriteit van kwaliteit boven kwantiteit wordt bevestigd))). We zullen mogelijke misbruik overslaan en alleen opmerken dat, bij afwezigheid van de NOODZAAK VOOR TOENEMENDE VERKOPEN, het probleem van misbruik aanzienlijk zal afnemen.
Wat is wikinomics voor de heersende klasse? Het zijn nieuwe productieverhoudingen waarvoor de huidige methoden van exploitatie volkomen ongeschikt zijn. De heersende klasse kan niet fysiek, zonder zichzelf schade te berokkenen, controle uitoefenen, en kan dus ook geen onbetaald inkomen genereren uit de massa van individuen die, mits er contant geld behouden blijft of zelfs in het geval van een bloei van niet-geldelijke betalingsvormen (elektronisch geld), in feite “in een andere universum” werken ten opzichte van de staat. Massale samenwerking houdt in dat alle bestaande klassenstructuren in het geding zijn. Het maakt niet uit voor hen wat de grenzen zijn, welke geschreven wetten er zijn en wie de ambtenaren zijn. Wikipedia wordt door de hele wereld geschreven. Boeing heeft zijn 787 ook met de hele wereld samengesteld, door informatie over grenzen heen uit te wisselen. Mensen organiseren nu al clubs voor wederzijdse reizigers, waarbij ze reisbureaus negeren; clubs voor het verzenden van pakketten per post, waarbij ze goederen uit andere landen ontvangen die niet in hun eigen land verkrijgbaar zijn; media in de vorm van blogs, die weinig gecontroleerd worden (en desgewenst helemaal niet gecontroleerd worden) door de heersende klasse, enzovoort.
De heersende klasse probeert met alle macht de beweging in deze richting tegen te houden. We horen dat het illegaal is om muziek en films te downloaden, we zien de acties van de RAO in Rusland, we begrijpen dat de rechtszaken tegen thepiratesbay.org of de sancties tegen torrents.ru onrechtvaardig zijn. We begrijpen de pogingen om Skype te licentiëren niet, en we hebben moeite te begrijpen waarom je niet zomaar een partij computers, gekocht via internet, uit China het land in kunt brengen. Men vertelt ons over democratie, terwijl we eigenlijk niet weten wie we kiezen en of we überhaupt wel kiezen. We kopen al lang wat anderen ons aanbevelen, en niet wat de reclame schreeuwt.
Steeds meer en meer soorten bedrijven vereisen vergunningen en licenties. Hoewel bijna iedereen technisch gezien brood kan bakken of boeken kan uitgeven. En we merken zelfs niet dat de duurste merken en de meest welvarende mensen de sleutelfiguren worden in de informatietechnologie-industrie of in sectoren waar informatie (zoals ontwerpeigenschappen) het belangrijkste onderscheidend kenmerk ten opzichte van concurrenten is; vooral wanneer deze ontwerpeigenschappen zijn ontworpen, getest en geproduceerd met behulp van informatietechnologie (IKEA, als voorbeeld van een verkoper van informatief “hout”).
Naarmate de tijd verstrijkt, zullen de tegenstellingen tussen de informistische bovenbouw en de “cloud”-informatiegrond zich ophopen en verergeren.
Zowel middelen om zichzelf van informatie te voorzien als mogelijkheden om dit te doen zullen zich opstapelen. Zowel de staat, het bedrijfsleven als de burgers zullen steeds meer nieuwe manieren gebruiken om hun eigen veiligheid te waarborgen en de asymmetrie van informatie te verminderen, steeds nieuwe manieren. de informatie naar je toe trekken Текст для перевода: ..
We zullen steeds meer slachtoffers van deze tegenstrijdigheid zien, slachtoffers van de strijd van de heersende klasse om de macht. Ondertussen zullen we blijven horen dat het delen van informatie piraterij is, dat het aanstellen van professionals in de macht niet democratisch is, dat het gevaarlijk is om iedereen brood te laten bakken, en dat we niet zonder reclame op televisie kunnen. De vraag is hoe lang we hier nog in zullen blijven geloven.
De belangrijkste conclusie van dit deel: De bestaande trend in de samenleving naar massale samenwerking. komt niet overeen met de heersende productievoorwaarden en is een sleuteltegenstrijdigheid die op de een of andere manier opgelost moet worden. op deze manier Текст для перевода: ..