Gisteren liep ik over straat. Ik had geen haast. Ze kwamen naar me toe met een enquête. Ze zeiden dat de enquête 25 minuten zou duren en dat ik als compensatie 40 hryvnia zou krijgen. De vragenlijst ging over bier. Ik had tijd en ik ben geïnteresseerd in marketing. Het is toch een ervaring.
We begonnen met welke Oekraïense bier ik het liefst heb: Slavutych, Obolon, Rohan, Zibert of een ander merk. Ik dacht erover na en zei dat het me eigenlijk niets kan schelen. Nee, echt. Als er tapbier van Obolon is, neem ik dat. Als ik een grote fles nodig heb, kies ik Slavutych. Rohan… nou, ik vind de naam en de fles niet leuk, maar ik kan het niet onderscheiden van de concurrentie en als er niets anders is, neem ik het zonder tegenstribbelen. Zibert. Nou, dat heb ik nog niet gedronken en, wat interessant is, ik ben ook niet van plan dat te doen. En niet omdat “dit merk niet met mijn waarden en levensstijl wordt geassocieerd”, maar omdat het me echt niets kan schelen welk bier het is.
De enquête kon niet worden voortgezet, zelfs niet met het vooruitzicht om 40 hryvnia te verliezen. De enquêteur drong erop aan dat de verdere enquête mogelijk was zodra ik een merk bier zou kiezen.
Waar gaat dit over? Over het feit dat ik geen doelpubliek ben voor biermarketing? Helemaal niet. Ik ben wel degelijk een doelpubliek. Ik geef de voorkeur aan bier boven wodka en wijn, als het de bedoeling is om gemakkelijk dronken te worden in gezelschap en te kletsen, en ik maak geen onderscheid in het menu tussen “bah, Oekraïens” en “geweldig, geïmporteerd”. Dit zegt dat miljoenen dollars aan reclame, positionering, branding, promotie en PR tevergeefs zijn uitgegeven en dat ik, als typische “gemiddelde consument”, al leef in een extreem rumoerig informatieklimaat en dat het me allemaal niets meer kan schelen.
En trouwens over het merk, als een soort voorproefje van de indruk van het product. Voor mij ziet Slavutych er toch aantrekkelijker uit, omdat het rustig is, of zoiets. Obolon maakt me nerveus, te beginnen met hun misser met de slechte mout zo’n 10 jaar geleden en de poging om consumentenloyaliteit op te bouwen op basis van patriottische gevoelens. Rogan maakt me nerveus met zijn hoornachtige naam en onhandige fles. Lvivske maakt me nerveus met de openlijke leugens over de datums van de brouwerij. Maar Chernihivske of Slavutych — die maken me niet nerveus. Misschien is de sleutel tot het hart van de consument — niet nerveus maken, toch? Carlsberg, Tuborg of Staropramen — die maken ook niet nerveus.
*“Gemiddelde consument” begon ik mezelf te beschouwen toen ik me realiseerde dat ik begon te drinken, en vervolgens stopte met het drinken van “Chernigovskoye witte” samen met de meeste bierconsumenten.