Misdaad en straf

In onze samenleving bestaat er een norm die in de titel van deze post en in een ander, bekender literair werk wordt geciteerd. Tegelijkertijd is deze norm behoorlijk archaïsch en ik zou zelfs zeggen infantiel.

De archaïsche aard van deze norm ligt in het feit dat vergelding of het zoeken naar gerechtigheid, als het al gepast is, alleen binnen een kleine groep mensen kan plaatsvinden, waarvan de reputatie van elk lid bekend is bij de anderen. In een anonieme samenleving heeft de bestraffing van een van zijn leden geen invloed op de motieven van de daden van de anderen.

De infantiliteit van deze norm ligt in het feit dat straf het gepleegde niet herstelt. Straf voorkomt niet dat het opnieuw gebeurt. Straf vormt de bestraften niet. Voor de uitvoering van straffen worden aanzienlijke middelen besteed. Vaak meer dan wat besteed zou worden aan het voorkomen van misdaden door simpelweg geld uit te delen aan de behoeftigen. En wat is de zin daarvan?

Onlangs vertelde iemand me een verhaal over een autodealer waar alle verkopers hun bonus zijn kwijtgeraakt (en alleen een schamel salaris overhielden) omdat een van de verkopers per ongeluk of door nalatigheid niet aan de servicenormen voldeed tijdens een controle. mystery shopping Als we paranoïde gedachten zoals “de werkgever wilde geld besparen” weglaten, zien we gewoon dat de omvang van de repressie niet de ernst van de overtreding kenmerkt, maar de mate van afkeuring van deze overtreding door het management. In dit voorbeeld is het duidelijk dat zelfs onschuldigen gestraft zijn met de belachelijke argumentatie “het hele team moet verantwoordelijk zijn”. Ze zijn gestraft omdat de straf van één persoon geen gevoel van adequaatheid gaf in verhouding tot de overtreding vanuit het perspectief van het management.

Nogmaals: management gebruikt straffen niet als een middel om het bedrijf te besturen, maar als een middel van communicatie en zelfexpressie. Zoals een klein kind, als je het vraagt om met zijn handen te laten zien hoe erg het is gekwetst (overigens helpt dit bij kinderlijke woedeaanvallen), dan zal het zijn armen wijd uit elkaar spreiden.

Eigenlijk is dit natuurlijk. Deze mensen zijn zo opgevoed, door hen te straffen voor hun misstappen. Deze mensen leven in een samenleving die de mate van afkeuring van een misstap “wetenschappelijk” beoordeelt, in cijfers: “van 8 tot 15 met inbeslagname”. En wij vinden dit passend en rechtvaardig.

Laten we de geschiedenis 500 jaar terugspoelen en enkele archaïsche rechtssystemen herinneren. Het was bijvoorbeeld normaal om wraak te nemen op de eigenaar van een ezel als deze ezel, wanneer hij gehuurd of zelfs gestolen was, de ruiter afgooide of zelfs met zijn hoef doodde. Wat vindt u van de toepassing van zo’n norm vandaag de dag, bijvoorbeeld om een rechtszaak aan te spannen tegen een leasingmaatschappij omdat een geleasede graafmachine een hoogspanningslijn raakte en de bestuurder doodde?

Grappig, belachelijk? Welnu, straffen is ook belachelijk. Noch boetes binnen het bedrijf, noch gevangenisstraffen in de samenleving lossen de belangrijkste taken op: het wegwerken van de gevolgen, oprechte berouw en het voorkomen van herhaling in de toekomst. De belangrijkste betekenis van straf is een emotionele demonstratie en dat is het!

Want de straf:

• verwijdert niet de redenen en motieven waarom de bestrafte zo handelde.
• richt de gestrafte op het vermijden van straf de volgende keer, in plaats van op het niet begaan van de overtreding
• maakt iemand boos en hij begint wraakplannen te fantaseren. Er kan al helemaal geen sprake meer zijn van loyaliteit tegenover degenen die hem hebben gestraft;
• wekt geen vertrouwen, geen respect, geen bestraffende en geen bestraffende.
• bouwt een antagonistische vijandige omgeving op
• doet een persoon geloven dat hij “zo slecht is”, in plaats van de totaal andere, noodzakelijke overtuigingen in dit geval.
• het dwingt niet tot nadenken over de verzoening van de misstap. De gestrafte daarentegen denkt dat, omdat hij gestraft is, hij heeft betaald voor zijn misstap en niet meer berouw heeft. Met andere woorden, hij heeft betaald en is vrij om het opnieuw te doen.
• (crimineel) onderdrukt geen geweld, maar moedigt het aan door een “voorbeeld” van sociaal aanvaardbaar gedrag te tonen.
• het opzetten van een strafsysteem vertaalt verwachting bestraffend gedrag
• breekt de sociale overeenkomst en vervangt deze transactie Текст для перевода: ..

Bovendien:

• de schaal van de straf geeft de bestraften geen inzicht in de ernst van de overtreding en de omvang van de gevolgen.
• Het is passend en juist om in mensen intern zelfbeheersing en effectiviteit te ontwikkelen. Een systeem waarin straffen van toepassing zijn, vereist constante externe controle.
• De uitzending van details en motieven van een misdaad en straf naar de rest van de groep zaait vaak nieuwe ongepaste ideeën in de hoofden van de leden, waar ze eerder zelfs niet aan hadden gedacht.

Waarom is het zo populair om te straffen? Waarom beboeten leidinggevenden hun ondergeschikten, dwingen ze hen om verklaringen te schrijven en verzinnen ze berispingen? Waarom is ons hele systeem van criminaliteitsbestrijding gebaseerd op het toepassen van straffen? Of bestaat het juist omdat het zichzelf werk verschaft? Of is het gewoon “zo gaat dat hier”? 🙂

Wat was er aan de hand in dat bedrijf? Alles wat ik heb beschreven. De loyaliteit viel tot nul. Mensen gingen hun cv’s bijwerken. De verkoopstandaarden werden nageleefd volgens het principe van een spontane “Italiaanse staking”, de verkoopvolumes in de showroom daalden, en hoewel klanten ontevreden waren en via verschillende kanalen klaagden, was er formeel niets aan te merken.

Wat zou ik doen? Ik zou gewoon communiceren. Ik zou

• Ik zou mijn onvrede over iets op een geschiktere manier willen uiten dan met een boete. Het is genoeg om gewoon over mijn gevoelens te vertellen.
• Zou je je verwachtingen kunnen formuleren?
• Ik zou de gevolgen van een vervelende situatie voor het bedrijf, de salon en voor elke persoon in de salon uitleggen. (Kort samengevat: minder geld, doelen worden niet bereikt, enzovoort.)
• Ik zou samen met de mensen nadenken over wat er in de processen veranderd kan worden, zodat dit niet meer gebeurt.
• Ik zou de mogelijkheid bieden om na te denken over hoe de situatie te verbeteren en samen een oplossing te ontwikkelen.

Laten we zeggen, als de auto van de klant niet op tijd is gerepareerd, dat wil zeggen, als de servicenormen niet zijn nageleefd, dan zou het natuurlijk zijn om een of andere actie te ondernemen die de loyaliteit van de klant aan de showroom behoudt. Bijvoorbeeld, het aanbieden van een korting op de volgende reparatie. Of het gratis uitvoeren van de volgende onderhoudsbeurt. In beide gevallen lossen zowel de showroom als de monteurs het probleem gezamenlijk op, aangezien de showroom de apparatuur en de werkplaats levert, terwijl de monteurs het werk doen. Communicatie is belangrijk, zodat het niet wordt gezien als een “boete” voor de schuldige, maar als een acceptabele oplossing voor het probleem. Daarom is het nodig om te laten zien dat de showroom solidair is in de kosten en dat iedereen samenwerkt aan een gemeenschappelijk doel.