Er verscheen een meisje in het kamp, een leidinggevende. Slim, mooi. Een geweldige meid en je kunt zien dat ze niemand iets zal geven. Maar, Denis heeft een weddenschap afgesloten met Lesha (deze… de beste. ), die met haar kan slapen. Twee weken heeft hij achter Vlada aangelopen, maar zij wil absoluut niet. De dienst loopt al ten einde en al heeft Lesha stiekem zijn handen gewreven, gretig wachtend op de overwinning.
En op een dag nodigde Denis Vlada uit in zijn leidinggevende ruimte (niet groter dan een coupé in de trein) om iets te bekijken. Of het nu postzegels of foto’s waren, dat doet er niet toe. Vlada had eerder met plezier met Denis gesproken, maar de deur naar de leidinggevende ruimte stond altijd open. En zo zitten ze op het bed, bladeren door een album, wanneer er een groep redders (demobilisatie van de luchtlandingstroepen) naar hen toe komt, schreeuwend en met te veel lawaai, en ze roepen Denis om mee te gaan voor mosselen.
Denis antwoordt hen: “Jongens, ik zou graag willen, maar ik ben hier $#batz te doen…”. Vlada werd helemaal rood, de woorden van Denis hingen in de onverwacht ontstane stilte en de redders, zich stilletjes verontschuldigend en Denis verzekerend dat ze alles begrijpen, trokken zich terug. De stilte in de leidinggevende ruimte duurde nog een minuut. Toen besloot Denis toch iets te zeggen en zegt tegen Vlada: “Sorry… als de grap dom was.” Waarop Vlada, met haar grote bruine ogen naar hem opkijkend, zei: “Tja, wat kun je doen. Nu gelooft toch niemand dat ik niet met je heb geslapen. Sluit de deur.”