Nou, we hebben ‘schokkende’ documenten in WikiLeaks. Ja, voor niemand, behalve voor een selecte groep diplomaten, zijn ze interessant. Ja, misschien is dit allemaal een opzet en was de uitlekken zorgvuldig gepland, en werd Assange een instrument in handen van degenen die uitlekten. Ja, misschien hebben de VS dit zelf wel gelekt. Want in vrijwel alle gelekte informatie staat niets ernstigs tegen specifieke mensen in de VS, maar er is een hoop onaangenaams over mensen over de hele wereld. Ja, nu is er een nieuw wapen in de politieke strijd en dergelijke lekken zullen steeds vaker voorkomen. Waarschijnlijk zullen ze waar zijn. Soms – provocatie. Zeer waarschijnlijk – manipulatie.
Maar het belangrijkste is iets anders. Het belangrijkste is dat het label “geheim” of “voor intern gebruik” nu niet meer betekent wat het vroeger betekende. Vroeger betekende het “mag niet gepubliceerd worden”, en nu betekent het “verwacht publicatie”. Met andere woorden, alle geheime informatie wordt nu van tevoren geanalyseerd in termen van de gevolgen die de publicatie met zich mee zal brengen. De mensen die met geheimen werken, zitten nu al te rekenen aan de risico’s en nemen al maatregelen om de gevolgen van die risico’s te verminderen.
En morgen zal het label “geheim” zijn betekenis volledig verliezen, omdat bij het ontstaan van enig geheim de krachten niet meer gericht zullen zijn op het verbergen ervan voor anderen, maar op het elimineren van de gevolgen van een mogelijke onthulling in de toekomst. De paradigma van het omgaan met geheimen verandert. Daarna zal de eerbiedige houding ten opzichte van geheimen verdwijnen: “publiceer maar, ga je gang!”
En alles wat verborgen is, wordt openbaar. Evangelie van Marcus, hfdst. 4 , vers 22