Er zijn veel samenzweringstheorieën. Het belangrijkste gemeenschappelijke kenmerk is dat ze de aanwezigheid van een bepaalde macht postuleren die a) geheimzinnig handelt en b) ten gunste van een kleine, onderling afgesproken groep van begunstigden.
Het is onmogelijk om het ontbreken van reptiloïden, ZOG, of een joods-masoniek complot te bewijzen, vooral omdat er duidelijke resultaten zijn van hun activiteiten en de gevolgen van hun acties in de vorm van systematische verarming van de eerlijke en hardwerkende bevolking. De vraagstelling over het bewijs van het ontbreken van bestaan is niet productief, omdat men altijd kan zeggen: “als je het niet hebt gevonden, betekent dat niet dat het er niet is.” Begrijpende mensen zullen onmiddellijk de falsifieerbaarheidscriteria van Popper en de “Russell’s teapot” herinneren. Degenen die het niet begrijpen, zullen gaan googelen en het begrijpen. Samenzweringstheorieën kunnen daarom gemakkelijk de oorzaken van alle belangrijke historische gebeurtenissen uitleggen, maar aan de andere kant zijn ze niet in staat om iets te voorspellen, en elk toekomstig evenement wordt pas achteraf verklaard, inclusief niet uitgekomen voorspellingen zoals “de samenzweerders hebben hun plannen veranderd”, “meerdere stappen”, “zoek wie er baat bij heeft”, enzovoort.
Samenzweringstheorieën zijn uitstekende complexe memes, informatieve “virussen” die hun dragers aanzetten tot verspreiding door in te spelen op menselijke instincten. Mensen willen elkaar waarschuwen voor gevaar, inzicht krijgen in de toekomst en belangrijke informatie delen. Samenzweringstheorieën schenden het principe van Ockham en verklaren gemakkelijk veel verschijnselen door nieuwe spelers in de realiteit in te voeren die een bepaalde verstandige, maar geheime, opzet uitvoeren. Voor mensen is het gemakkelijker en rustiger om het bestaan van een of andere krachtige, maar de situatie controlerende, kracht te accepteren dan om de wiskunde van de chaostheorie en zelforganiserende systemen te bestuderen, om uiteindelijk te beseffen dat de toekomst helemaal onvoorspelbaar is.
Tegelijkertijd hebben samenzweringstheorieën één zwak punt, dat voortkomt uit hun generaliserende eigenschap. De theorieën postuleren een geheime macht. Deze wordt doorgaans voorgesteld als een netwerk van impliciete, maar krachtige verbindingen, draadjes waarachter geheime marionettisten zitten die hun slinkse plannen uitvoeren om bijvoorbeeld juist het Russische volk uit te roeien of om hun eigen geheime verrijking te realiseren.
Wat is macht? Macht is in de eerste plaats een monopolie op geweld. Als er geen monopolie op geweld of dwang is, dan gaat het niet meer om macht, maar om een wederzijds voordelige overeenkomst tussen partijen. Mensen die onder een bepaalde macht staan, stemmen in met dit geweld. Waarom komt deze instemming tot stand en veranderen mensen de macht niet of verlaten ze niet het gebied waarop deze macht van toepassing is?
Daar zijn twee redenen voor:
1. Mensen krijgen iets terug dat ze onder andere omstandigheden niet zouden kunnen krijgen, of het verkrijgen daarvan zou gepaard gaan met onaanvaardbare kosten.
2. Mensen erkennen deze macht en beschouwen deze als legitiem.
Wat kan men van de overheid krijgen? Er is zo’n specifiek goed als “publiek goed”. Een goed waar iedereen zonder beperkingen gebruik van kan maken. Dit kan een vuurtoren zijn, een weg of een put. Als men zonder beperkingen gebruik kan maken van een publiek goed, dan is het economisch rationele gedrag van een individu om deelname aan de creatie van dat publiek goed te vermijden, omdat men er toch gebruik van kan maken. Waarom zou je samen met anderen een put graven of een vuurtoren bouwen, als niemand je later kan verbieden om ervan gebruik te maken? Dit leidt tot een paradoxale situatie: ondanks de aanzienlijke individuele voordelen van het bestaan van een publiek goed, zal niemand deelnemen aan de creatie ervan. Een van de twee manieren om groepen mensen te mobiliseren voor de creatie van publieke goederen is geweld. Men kan een groep mensen dwingen om samen te werken en dit geweld zal door de groep worden gezien als een uiting van rechtvaardigheid, aangezien het gericht is tegen de “free riders”. Dit zijn degenen die van plan zijn om niet deel te nemen aan de creatie van het publiek goed, maar er wel gebruik van willen maken. Naast geweld zijn er zogenaamde “selectieve prikkels”, maar deze worden niet door de overheid toegepast, maar juist door degenen die niet in staat zijn om geweld te gebruiken. Selectieve prikkels worden toegepast door maatschappelijke organisaties, filantropen en schoolleraren.
Waarom is het voor de autoriteiten voordelig om openbare goederen te creëren? Ook hier zijn er twee redenen. Ten eerste creëert de autoriteit goederen voor zichzelf, die door hun aard openbaar worden. Voor het controleren van het grondgebied bouwt de autoriteit wegen, vuurtorens, ontwikkelt ze de postdienst en houdt ze toezicht op de geldcirculatie. Om haar eigen monopolie op geweld te handhaven, spreekt de autoriteit recht of “recht”. Om de inkomsten uit belastingen te verhogen, houdt de autoriteit toezicht op de gezondheid van de bevolking. Om te strijden tegen concurrerende autoriteiten financiert ze wetenschappelijk onderzoek, enzovoort. Ten tweede maakt de autoriteit gebruik van het verschil tussen de waarde van het openbare goed en de kostprijs ervan. Als elke inwoner van een dorp de aanwezigheid van een weg op 100 dukaten waardeert, terwijl het bouwen van de weg 5000 dukaten kost, dan kan de autoriteit door 100 dukaten van elk van de 1000 inwoners van het dorp te verzamelen, de mensen de gewenste weg geven, eerlijk betaald door iedereen zonder uitzondering (we herinneren ons het monopolie op geweld) en haar zak aanzienlijk verrijken met 100*1000-5000 = 95.000.
Samenvatting: Macht genereert publieke goederen – dit is haar belangrijkste manifestatie, voortvloeiend uit haar fundamentele eigenschap – het monopolie op geweld. En toegang tot publieke goederen kan niet selectief worden georganiseerd door ze alleen aan leden van een of ander geheim genootschap te geven.
De tweede reden voor het aanvaarden van macht is de legitimiteit ervan. Mensen zijn geneigd om een bepaalde macht om verschillende redenen als legitiem te beschouwen, maar het belangrijkste is dat de macht erkend moet worden door de bevolking. Dit kan een religieuze dogma zijn, of een illusie van “democratische verkiezingen”. Hoe meer legitimiteit de macht heeft, hoe minder middelen zij hoeft te besteden aan het handhaven van haar eigen monopolie op geweld. Een macht die haar legitimiteit verliest, zal altijd extra kosten moeten maken om protesten te onderdrukken, wat haar legitimiteit nog verder vermindert – de illusie van haar wettigheid in de ogen van de gewone mensen. Vroeg of laat leidt het gebrek aan legitimiteit tot economische onhaalbaarheid om de macht te behouden. De winst die de macht haalt uit de verkoop van publieke goederen aan de bevolking, is niet meer voldoende om zichzelf te onderhouden. We krijgen precies datgene wat gebeurt wanneer de bovenlaag niet kan en de onderlaag niet wil.
Samenvatting: Macht moet legitiem zijn – duidelijk en publiekelijk erkend. Geheime macht is geen macht, omdat het niet legitiem is.
Naast de hierboven beschreven twee factoren: de onmogelijkheid van selectieve toegang tot de gecreëerde publieke goederen en de eisen van publieke erkenning, is er nog een factor die kan worden omschreven als “de beperkende niveaus van transactiekosten voor grote hiërarchische structuren”. Hiërarchie is de natuurlijke en instinctief enige aanvaardbare vorm van organisatie van de menselijke samenleving. Het is onze biologie, onze aap die binnenin ons zit, die vraagt om de aanwezigheid van een alfa-mannetje, kleurverschillen in broeken of een nationale leider. Biologisch en technisch gezien presteert hiërarchie uitstekend in groepen wiens aantal vergelijkbaar is met “het aantal Dunbar”. Dit zijn formaties ter grootte van een oermenselijk kudde. Zodra het aantal individuen in een collectief zo groot wordt dat niemand in staat is om alle leden van het collectief in herinnering te houden en te herkennen, maken meer efficiënte, chaotische systemen hun opwachting in plaats van de hiërarchie. Zo werkt een mierenhoop, waar er geen “hoofd mieren” zijn die bevelen geven. Iedereen doet gewoon zijn werk binnen het kader van het programma dat in hen is gelegd. De “koningin” van de mierenhoop is in werkelijkheid geen leider, maar een andere hulpbron die nageslacht levert voor de kolonie.
Waarom gebeurt dit?
De macht is technisch niet in staat zich uit te breiden buiten de groep mensen die op de hoogte zijn van de reputatie van de heerser als de sterkste of de meest invloedrijke mannelijke figuur. Als elk lid van deze groep op zijn beurt heerser is van zijn eigen groep, zullen de leden van de “lagere” groep niet langer rechtstreeks ondergeschikt zijn aan de heerser. Een vazal van mijn vazal is niet mijn vazal. De heerser moet, rekening houdend met het bestaan van niet alleen ondergeschikten, maar ook ondergeschikte groeperingen, de kosten dragen voor het handhaven van zijn macht. Hij is niet langer een absolute heerser, maar een persoon die compromissen zoekt en aan de macht blijft zolang hij het publieke goed produceert, genaamd “rust en rechtvaardigheid”. De heerser moet voortdurend rekening houden met de belangen van de ondergeschikten, voortdurend tijd besteden aan onderhandelingen, en voortdurend informatie verzamelen en verwerken. Dit alles heeft een concrete financiële uitdrukking.
Als de hiërarchie nog een niveau naar beneden uitbreidt, dan nemen de kosten die verband houden met het oplossen van interne tegenstrijdigheden en het handhaven van een stabiele hiërarchie exponentieel toe. Hiërarchieën kunnen alleen groeien onder één voorwaarde: de heerser moet zijn bevoegdheden delegeren of, om het anders te zeggen, zichzelf van macht beroven, waarbij hij de voorkeur geeft aan de bedrijfsprocessen van de hiërarchie. Een staatsleider heeft doorgaans slechts de illusie van macht en beheert mensen niet echt, maar manoeuvreert als een surfer, die probeert op de top van de golf te blijven.
Als we ons een geheime macht van wereldwijde poppenspelers voorstellen, moeten we ook de kosten van deze macht inschatten, die zij met zich meebrengt in verband met het handhaven van een strakke hiërarchische structuur, waardoor deze wereldwijde hiërarchie moet functioneren om een of ander geheim doel te bereiken, bij voorkeur zo geheim dat de gewone leden van de hiërarchie zelfs niet op de hoogte zijn van welk doel dat precies is. In meer gunstige omstandigheden, wanneer de macht a) zichtbaar, b) legitiem en c) publieke goederen levert, zijn alle pogingen van de heerser om “zijn lijn te trekken door middel van een opgerichte hiërarchie” gedoemd te mislukken. Er is geen enkel historisch voorbeeld van de effectiviteit en duurzaamheid van grote hiërarchieën. Wat betreft effectieve geheime hiërarchieën, zij hebben altijd verloren in de concurrentiestrijd met zichtbare autoriteiten, van de Tempeliers tot de Cosa Nostra. Het gebrek aan legitimiteit heeft altijd interne conflicten uitgelokt, wat leidde tot de dood van “peetvaders”, en de slecht geleverde publieke goederen, zoals “veiligheid” en “smokkel”, garandeerden geen vertrouwen van de bevolking in de toekomst, terwijl de monopolie op geweld ontbrak en een “aanvullend geweld” vormde ten opzichte van het al bestaande.
Wat is dan echt? Echte chaotische corporatieve samenzweringen. De maffia is echt, maar niet wereldwijd. Kartels en defensieve allianties zijn echt. Onafhankelijke gelijktijdige acties van spelers, gedreven door hun persoonlijke belangen en die geen samenzwering vereisen om uitgevoerd te worden, zijn echt. Er is een groep extreem rijke mensen die indirect een groot deel van de wereldeconomie controleert en die in staat is om met elkaar te communiceren in hun eigen taal. Maar het is altijd belangrijk te begrijpen dat het hier niet gaat om een wereldwijde samenzwering. Het gaat om voortdurend bestaande, onmiddellijke wederzijds voordelige en risicovolle afspraken, die zelfs van een afstand niet lijken op de scenario’s die in de hoofden van samenzweringstheoretici worden getekend, noch qua doelstellingen, noch qua effecten.
Elke proces in de politiek, economie en vele andere gebieden is altijd het resultaat van gecoördineerde acties tussen twee of meer personen. Deze acties kunnen altijd worden geïnterpreteerd als samenzwering of complot. Echter, Adam Smith toonde al aan dat de belangrijkste drijfveer voor acties in de economie wederzijdse voordelen zijn voor elk van de betrokken partijen, terwijl Karl Marx aantoonde dat politiek uiteindelijk afhankelijk is van de economie — beperkt door haar mogelijkheden en gestuurd door haar belangen.. (Wikipedia)
Natuurlijk is deze tekst geschreven in opdracht van reptiloïden en heeft de auteur een zeer indrukwekkende beloning ontvangen voor de publicatie ervan. Jaloezie is toegestaan, en neem contact op als je wilt aansluiten.