Een mens is een ui. Alle uien zien er van buiten hetzelfde uit. Een gouden schil die de sappige kern verbergt. Pas als je de schil verwijdert, kun je begrijpen wat voor ui je in handen hebt. Goed of slecht, heel of verrot, stevig of rot. Tegelijkertijd begrijpen zeer weinig recruiters en mensen die zich met recruitment bezighouden dit en tevreden met de gouden schil, zonder de ui zelf te controleren. Een recruitmentinterview bestaat uit een reeks standaardvragen, waarop standaardantwoorden worden verwacht. We hebben zelfs systemen voor “e-recruiting” ontwikkeld, die in feite de afwezigheid van een interviewer in de eerste fase van de selectie van kandidaten impliceren.
Weinig mensen zijn in staat om een interview te voeren op een manier die het voor de gesprekspartner een beetje ongemakkelijk maakt. Ongemakkelijk genoeg zodat de “echte” ui geniet van de juiste waardering, terwijl de “wormachtige” steeds meer ongemak ervaart. De schil en de lagen van de ui hebben immers een letterlijke analogie.
Elk interview is een rollenspel. De kandidaat speelt de rol van iemand die, naar zijn mening, geschikt is voor de betreffende functie. Zijn antwoorden op de vragen zullen worden beïnvloed door de rol die hij speelt. Dit is de gouden schil. Maar als we dieper graven, zullen we de echte persoon zien:
— Hoe hebben jullie het weekend doorgebracht?
— Bedankt, goed!
— Hoe verlopen jullie weekenden meestal?
— ….
— Waarom is dat zo?
— Welke universiteit heeft u afgerond?
— En in welke specialisatie?
— Waarom heeft u deze specialisatie gekozen?
— Hoe was je van plan om een baan te zoeken na je afstuderen?
— Kunt u een interessant of paradoxaal feit uit uw professionele gebied delen?
— Wat was het onderwerp van je scriptie? En waarom heb je juist dat onderwerp gekozen? Wat betekent het diploma voor jou?
— En als je de kans kreeg om één ding in het onderwijssysteem van jouw specialisatie te veranderen, wat zou je dan doen?
— Waarom bent u van uw vorige baan weggegaan?
— ….
— Interessant, wat heeft je zo laten denken?
— ….
— Hoe zou u uw leidinggevende beschrijven?
— Hebt u de mogelijkheden voor groei binnen het bedrijf overwogen? Waarom?
— En als je de kans kreeg om terug te keren naar het bedrijf en het te leiden, wat zou je dan als eerste doen?
Je moet nooit stoppen met vragen waarom. Je moet dieper en dieper graven.
— Waar heb je gestudeerd?
— Op de pabo.
— Waarom ben je toegelaten?
— Ik wilde leraar worden.
— Waarom wilden jullie?
— Het was interessant
— Geweldig. Kunt u me de rol van een leraar beschrijven, zoals u die in uw dromen voorstelde?
— Waarom was dat belangrijk voor u?
Текст для перевода: …..
— Waarom?
We halen de schil van een persoon af, laag voor laag, en onthullen de echte motieven achter zijn daden, terwijl we uit het rollenspel stappen. Mensen zijn niet geneigd verder te gaan dan de tweede “waarom”. Dit is een eigenschap van de machine in ons hoofd. We vangen vaak niet eens op dat onze kennis over de wereld vaak bestaat uit “ringvormige” “waarom”-vragen en in werkelijkheid geen echte kennis is, maar gewoon een kant van woorden. Waarom vliegt een vlinder? Omdat hij met zijn vleugels slaat. En waarom heeft hij vleugels? Om te vliegen. Aaa..
Nog meer antwoorden op “waarom”, vooral op diepere niveaus, laten een persoon van een andere kant zien. De motivatie voor zijn daden was een reactie op het verleden of het plannen van de toekomst. Dergelijke vragen onthullen ook waar de persoon op gericht is – op zijn eigen oordelen of op de mening van anderen. Over het algemeen komt de persoonlijkheid naar voren in plaats van zich te verbergen achter een gouden schil. Dit is voor jou des te belangrijker als je deze persoon in dienst wilt nemen. Het is voor jou als leider immers belangrijk om te weten wat zijn waarden en motivaties zijn?
Wilt u iemand leren kennen? Graaf naar het “waarom”. De kandidaat die u zoekt, zal genieten van het gesprek. Een ongemotiveerde, beperkte persoon zal zich buiten zijn comfortzone bevinden en dat zult u merken aan zijn geslotenheid en eentonige antwoorden, vergezeld van onduidelijk gemompel. Ik heb “achter de rug” opmerkingen over mij als interviewer gehoord, als een vreemde psychopaat die domme, irrelevante vragen stelt. De opmerkingen kwamen van die mensen die het vervelend vonden als hun gouden schil werd afgeschraapt. Die mensen, uiteraard, heb ik niet aangenomen. Het lijkt natuurlijk vreemd van de buitenkant als je vragen krijgt die “niet over” gaan.делу.«, en dan weigeren ze inzakelijkIn een gesprek is het beter om de schuld voor het mislukken van het sollicitatiegesprek buiten jezelf te zoeken 🙂 Degenen die het gesprek prettig vonden, hebben er nooit spijt van gehad en bleven vaak werken, en meestal met succes. Het aannemen van een “geweldige specialist” die echter niet in staat is om zonder clichés de redenen voor zijn gedrag uit te leggen, is hetzelfde als het kopen van een kat die opzettelijk in een zak wordt verkocht.