Een man sprak met me die niet kon geloven dat het bestaan van стиля. Het management spreekt over de aanwezigheid van tekortkomingen in het bestuur. De juiste stijl is degene die je niet opmerkt en die er eigenlijk niet is. Naar mijn mening zijn we, tijdens ons gesprek met hem, tot een gemeenschappelijk standpunt gekomen, maar er werd een interessant argument naar voren gebracht ter verdediging van “stijl”. Er werd gezegd dat verschillende werkzaamheden verschillende managementstijlen vereisen. Als je verkopers aanstuurt, dan is de stijl waarover ik sprak meer geschikt voor het proces, maar als het bijvoorbeeld gaat om een magazijnchef, dan moet hij een andere stijl hebben. Motivatie en de afstemming van persoonlijke doelen en bedrijfsdoelen zijn duidelijk voor die mensen waar er directe resultaten zijn, en niet voor degenen die procedurele taken uitvoeren of mogelijk op de werkplek kunnen stelen.
Ik veronderstelde toen dat het des te belangrijker is voor procedurele mensen om hun interne motivatie naar buiten te halen, en des te meer voor mensen “aan de lopende band” om het werk zo in te richten dat het plezierig is. Bovendien is het belangrijk om hen te ondersteunen in hun werk, vooral wanneer hun werk geen directe en duidelijke resultaten oplevert. Als we zo’n werk hebben waarbij, wat de werknemer ook doet, het voor hem altijd dezelfde “Groundhog Day” is, dan zal het effect van een juiste, “onopvallende” managementstijl, die niet gericht is op mensen maar op afspraken, des te duidelijker zichtbaar zijn.
*Ik sprak over voortdurende coaching, feedback, het principe van “hier en nu”, het opbouwen van gemotiveerd vertrouwen in plaats van een systeem van totale controle, over de nutteloosheid van straffen, enzovoort.*