Vertaling van de post: https://pastebin.com/dKN54qH5
— Ik denk dat ik een manier heb gevonden om onze multiversum-simulatie binnen ons krappe budget te passen.
— Ik ben helemaal aandachtig.
— Om te beginnen is het nodig om de voor de hand liggende zaken te optimaliseren. Ik heb de ruimtelijke resolutie verlaagd tot ongeveer 10^–35 m, en de tijdsresolutie tot de tijd die licht nodig heeft om deze afstand te overbruggen.
— Goed gedaan, maar we blijven nog steeds ver buiten het budget.
— Aha, ik moest even flink aan de bak. In plaats van elke deeltje op elk segment van de tijdas te berekenen, emuleer ik de deeltjes als een probabilistisch veld, waarna ik de tijd discretiseer en ze absolute coördinaten toekennen, maar alleen wanneer ze met elkaar interageren! En natuurlijk gebruik ik lazy computing, waarbij ik de berekening uitvoer afhankelijk van de aanwezigheid van de waarnemer. Voor zover ik begrijp, zullen de verschillen met volledige modellering onopgemerkt blijven vanuit de simulatie.
— Nou, best slim, maar je simulatie zal duidelijke bugs hebben.
— Het zal natuurlijk een model zijn, maar niet zo voor de hand liggend. Het zal extreem moeilijk zijn om ze van binnenuit te ontdekken, er zijn instrumenten van bijna onbereikbare precisie voor nodig.
— Ik zou daar niet zo zeker van zijn. Stel je bijvoorbeeld voor dat iemand een stroom deeltjes door een dubbele spleet laat gaan. Als ze daarbij niet met iets interageren tijdens het passeren van de spleet, krijg je een interferentiepatroon, en de deeltjes zullen zich daar bevinden waar ze helemaal niet zouden moeten zijn.
— Hmm… Wat een rommel.
— Heb je het al gestart?
— Ja..
— Hoe lang is het al aan de gang?
— Ik weet het niet precies, ongeveer 14 miljard jaar denk ik. Plusminus. Niet zo lang. Goed, ik ga het uitzetten.