Laat nooit de moraal je tegenhouden om het juiste te doen.
А. Азимов.
De wereld, gepresenteerd vanuit een mannelijk perspectief: “lang leve seks zonder verplichtingen”, is onaanvaardbaar voor vrouwen. Een vrouw die deze benadering hanteert, zal ongetwijfeld worden afgewezen door de nog steeds conservatieve samenleving. Maar het is belangrijk te begrijpen dat de stereotypen “mannen mogen het, maar vrouwen niet” een diep seksistische benadering zijn.
Het was voor iedereen mogelijk. Het was voor de samenleving nuttig om vrouwen streng te houden – dit bepaalde de hele motivatie van mannen om te werken voor het welzijn van hun nakomelingen. Er werd een maatschappelijke moraal opgebouwd. Deze werkte goed tot halverwege de 20e eeuw.
Maar de emancipatie kwam, de seksuele revolutie kwam en er kwamen anticonceptiemiddelen en bewijsbaar vaderschap. Waarom moeten vrouwen zich daarna nog in toom houden? Waar is de gelijkheid tussen de geslachten? Waarom zouden vrouwen überhaupt aandacht besteden aan mannen wiens “denkmachine” in het ruggenmerg zit en die in de 21ste eeuw blijven aandringen op “vrouwelijke trouw”, terwijl ze zelf zonder problemen naar “links” kijken? Wat heeft een man met zo’n cultuurwaarde voor nut, die ondanks de objectieve realiteit blijft eisen van vrouwen en denkt dat zijn “rechten” worden geschonden omdat “zijn” vrouw het zich heeft gewaagd om met iemand anders te slapen voordat ze met hem was? Of is het aantal belangrijk? Waar ligt de grens van “acceptabiliteit”? Vijf minnaars is toegestaan, maar zes al niet meer? Hoe is het überhaupt, vanuit logisch of wiskundig perspectief, mogelijk om een systeem te hebben waarin alle vrouwen trouw zijn en alle mannen niet? Met wie slapen mannen dan?
Blijkbaar zijn mannen bij wie de “denkmachine” iets hoger is, ten eerste zelf kieskeuriger in relaties en staan ze de idee van “seks zonder verplichtingen” niet toe vanuit hun kant. Tegelijkertijd claimen ze echter niet de vrijheid van de vrouw, omdat ze in staat zijn te begrijpen dat een groot aantal minnaars van hun vrouw, ten eerste, haar tot een ervaren minnares maakt en, ten tweede, zijn eigen zelfvertrouwen verhoogt.
Want ze heeft bewust voor hem gekozen en niet de eerste de beste kat in de zak gekocht. Voor zulke mannen is seks, hoewel het de belangrijkste motivator van hun gedrag is, niet het hoogste doel. Dit zijn precies de mannen die niet “alleen dat” nodig hebben. En vrouwen hebben gelijk dat ze juist naar zulke mannen zoeken. Dit is een goede maatstaf die het niveau van cultuur en bewustzijn bepaalt.
Ter verdediging van jaloerse mannen kan gezegd worden dat hun tactiek om “lichtzinnige” vrouwen af te wijzen vrij optimaal is. Behalve dat het oude deel van de mannelijke hersenen, dat niets weet van anticonceptie en DNA-tests, bang is om zijn energie te verspillen aan het opvoeden van dragers van andermans genen, geeft hun onbewuste rekentool ook aan dat dergelijke vrouwen een rijke keuze aan huwelijkskandidaten hebben en de kans dat zij de uiteindelijke keuze maken, uiterst laag is. Uiteindelijk blijven er bij “lichtzinnige” vrouwen alleen diegenen over die niet bang zijn voor concurrentie. En daarvan zijn er zeer weinig.
Slaap met iedereen zonder onderscheid is niet echt een goede strategie voor het vinden van een levenspartner, zowel voor mannen als voor vrouwen. Voor mannen is het een kostbare bezigheid. En het gaat niet alleen om geld, maar ook om tijd. Natuurlijk kun je een rockster zijn en na elk concert gewoon de kleedkamerdeur openen voor een of andere fan. Maar dat is een minderheid. Voor vrouwen is het ook een verspilling van tijd, omdat zij, in tegenstelling tot mannen, sneller “verouderen” en hun verlangens naar een gezin en kinderen eerder moeten vervullen, voordat ze hun concurrentievoordeel op de seksuele markt verliezen. Eveneens is het een verkeerde strategie om alleen met één persoon te slapen, zolang die persoon niet de vrouw of man is. Je moet blijven kiezen en proberen. Aan de ene kant zorgt een klein aantal minnaars, die om de beurt worden uitgeprobeerd, ervoor dat de keuze niet optimaal is, aan de andere kant maakt een groot aantal minnaars of promiscuïteit de rol van seks als verbindend element helemaal irrelevant en leidt het tot nutteloze tijdverspilling. Als mensen ervoor kiezen om een pad van “huis, gezin, kinderen, kleinkinderen, en ‘ik heb geen zin om te drinken’” te volgen, zullen ongeregelde seksuele relaties hen geen voordeel opleveren.
Hoeveel mensen moet iemand eigenlijk ontmoeten om een keuze te maken? Ons interne rekensysteem kan deze taak intuïtief oplossen, maar er bestaat natuurlijk ook een juiste wiskundige oplossing. Laten we aannemen dat iemand de taak heeft om binnen een jaar een levenspartner te kiezen. Laten we ook aannemen dat het vier maanden duurt om iemand goed genoeg te leren kennen. Dit betekent niet alleen dat je een paar keer met elkaar naar bed gaat, maar ook dat je samen een bepaalde uitdaging moet aangaan, wat natuurlijk georganiseerd moet worden. En tot slot, laten we aannemen dat iemand niet met meer dan drie mensen tegelijk een relatie kan hebben. We komen tot de conclusie dat je in een jaar niet meer dan 9 geliefden kunt hebben.
Bij een goede organisatie van het zoeken en kiezen, moet er een “verkoopfunnel” worden opgebouwd. Dit is een term die door verkopers wordt gebruikt en beschrijft het eenvoudige feit dat het ondertekenen van een contract alleen gebeurt na een reeks ontmoetingen met verschillende klanten. Contracten worden ondertekend met die klanten met wie meer dan één ontmoeting heeft plaatsgevonden, terwijl nog meer potentiële klanten de verkoper slechts één keer hebben ontmoet. Om een ontmoeting te organiseren, moeten er nog veel meer telefoontjes worden gepleegd, waarvan het grootste deel zal resulteren in een afwijzing voor een ontmoeting. En om überhaupt te kunnen bellen, zijn er contacten of leads nodig, waarvan er nog meer moeten zijn dan het aantal telefoontjes. Op de seksuele markt is het precies hetzelfde. Als het doel is om in een jaar met negen mensen te slapen, moet je bijvoorbeeld één keer met vijftien mensen naar bed gaan, want een deel van de mensen zal “eenmalig” zijn of gewoon afschuwelijke minnaars. Om met vijftien mensen naar bed te gaan, moet je een tweede date hebben, die bijvoorbeeld eindigt met kussen, met dertig mensen. En om dertig tweede dates te hebben, moet je veertig eerste dates hebben. En om veertig eerste dates te hebben, moet je gedurende een jaar een kring van tachtig mensen hebben met wie je überhaupt wilt afspreken en met wie je een een-op-een gesprek wilt hebben, zodat het idee om op date te gaan in hun hoofd opkomt.
En hier komen factoren in het spel die, ongeacht welke verkoopplannen er zijn, deze plannen niet zullen laten slagen. Een verkoper kan technisch gezien niet meer dan 40 telefoontjes per dag doen. Of een verkoper kan niet meer dan twee afspraken per dag houden. Dat wil zeggen, door de conversieratio van het aantal afspraken naar het aantal deals te kennen, en het bedrag van de gemiddelde deal, kan men, met enkele kanttekeningen over de markcapaciteit en concurrentieactiviteit, zeggen hoeveel actieve verkopers er nodig zijn om een specifiek verkoopplan te realiseren. Op de seksuele markt ziet het er ook angstaanjagend uit: in een jaar 30 mensen zoenen, om nog maar te zwijgen van het feit dat zo’n belangrijke fase als het gezamenlijke proefondervindelijke, niet meer dan vier keer per jaar te organiseren, voor maar weinigen haalbaar is. Dit betekent dat we ofwel de zoekperiode moeten verlengen, of het aantal kandidaten dat we moeten overwegen moeten verlagen, of de funnel moeten optimaliseren – andere conversieratio’s gebruiken. In de praktijk gebeurt dit ook. Mensen die omringd zijn door veel mensen, geven zichzelf een lange periode voor hun zoektocht, of mensen kiezen snel uit de vijf jongens/meisjes op het platteland die er zijn en die er niet meer zullen zijn, of mensen proberen elke eerste date tot seks te brengen.
Dus, we hebben een aantal potentiële huwelijkspartners. Laten we zeggen dat er 100 zijn binnen een bepaalde periode, waarna je een keuze moet maken. Iedereen kan zijn eigen “verkoopfunnel” berekenen en begrijpen hoeveel partners er mogelijk zijn om uit te kiezen, afhankelijk van de beschikbare tijd, sociale netwerken en eigen aantrekkelijkheid. Als de zoeker een partner afwijst, komt hij niet meer terug. Of de partner is trots, of hij wordt bezet in een ander huwelijk. In het leven is het uiterst zeldzaam om terug te keren naar “exen”, dus laten we dat voorlopig uitsluiten als mogelijke ontwikkeling van de situatie. Uiteindelijk heeft de zoeker deze partner om bepaalde redenen afgewezen. Laten we ter illustratie aannemen dat het een prinses is die de prinsen die zich bij haar aandienen, beoordeelt. Als ze 99 van de 100 prinsen heeft afgewezen, is ze gedwongen om met de honderdste te trouwen, ongeacht of hij goed of slecht is – de anderen zijn weggegaan en komen niet terug. Evenzo, als de prinses met de eerste de beste prins trouwt, is de kans 99% dat ze niet met de beste trouwt. Dit betekent dat er een bepaald aantal prinsen is dat het waard is om te bekijken en af te wijzen, zodat je later iemand uit de overgeblevenen kunt kiezen. Dit wiskundige probleem werd in de jaren ’60 opgelost en werd de eerste in een geheel nieuw tak van de wiskunde, die nu de theorie van optimale stopzetting van willekeurige processen wordt genoemd.
Wiskundig gezien zegt de oplossing van dit probleem dat je n/e vrijgezellen moet bekijken en afwijzen, waarbij n het aantal beschikbare prinsen is en e de basis van de natuurlijke logaritme, gelijk aan 2.718281… . Daarna moet je je keuze maken op de eerste prins die beter is dan alle voorgaande. Bijvoorbeeld, als we verwachten dat er 25 mannen voorbij de handen van een bruid in de leeftijd van 18 tot 28 jaar komen, dan zou ze zonder enige twijfel de eerste moeten afwijzen:
25/2.7182 = 9 bruidsparen
Deze strategie geeft de prinses de grootste kans om de beste van alle prinsen te kiezen die haar echtgenoten hadden kunnen zijn. Deze formule werkt voor een groot aantal vrijgezellen, bijvoorbeeld 100 of meer. Bij een klein aantal vrijgezellen ontstaan er complicaties met gehele en fractionele delen. Bijvoorbeeld, met vijf vrijgezellen is 5/e = 1.839… Dus hoeveel moet je afwijzen? Eigenlijk twee, en het is waarschijnlijk ongepast om hier een uitgebreide uitleg over te geven. Je moet gewoon weten dat de prinses, beginnend met de derde kandidaat, de eerste moet kiezen die beter is dan de voorgaande twee. Als er tien vrijgezellen zijn, moet je de eerste drie of vier afwijzen. Het is vanzelfsprekend dat als er minder dan vijf vrijgezellen zijn, je moet instemmen met de eerste de beste prins die je tegenkomt. Doornroosje of Sneeuwwitje, die niets deed om een echtgenoot te vinden en gewoon lag te wachten tot een prins op een wit paard naar haar toe kwam, zou in werkelijkheid moeten instemmen met het huwelijksaanzoek van de eerste de beste zwerver die haar in die staat vond. En voor haar zou dat de beste man zijn, dat wil zeggen, per definitie, een prins. Geen andere opties, letterlijk.
Dus, om de keuze voor de beste partner te optimaliseren, moet een persoon a) het aantal kandidaten maximaliseren en b) niet aarzelen om de eerste 37% (100% / 2,72…) van de kandidaten te weigeren uit het mogelijke aantal. Als het aantal potentiële bruidegoms of bruiden minder dan vijf is, moet men akkoord gaan met het aanbod van de eerste die het aandurft om het te doen, of zelf het aanbod doen aan de eerste die het accepteert. Mensen hebben de keuze: Zitten en wachten op de eerste de beste en met hem of haar trouwen, ongeacht zijn of haar “kwaliteitskenmerken”, of de smid van hun eigen geluk worden, de juiste en optimale stroom van potentiële partners plannen en een weloverwogen keuze maken, met de nodige inspanning. Het is niet nodig om voortdurend in je hoofd te berekenen wie je moet afwijzen en wie je moet aannemen. Het onbewuste rekensysteem kan deze taak al een paar honderd miljoen jaar zonder enige Beresovskiy oplossen. Gewoon, deze biocomputer moet de schaal van de keuze laten zien en bieden, zodat hij kan beslissen “ja, dat is hij/zij”.
Vrouwen interpreteren vaak ten onrechte de volkswijsheid die hen adviseert om “netten uit te werpen” in plaats van een potentiële partner recht in de ogen aan te vallen. Terwijl ze proberen deze strategie toe te passen om de aandacht te trekken van die ene jongen waar ze verliefd op zijn, komen ze in een impasse terecht. Ze zetten immers geen netten uit, maar jagen op een specifieke vis met een speer. Het is duidelijk dat die vis waarschijnlijk zal ontsnappen. In tegenstelling tot de jager met de speer, weet de visser die netten uitwerpt niet welke vis erin zal belanden en kiest hij de beste uit de vangst die hij heeft gekregen. Het idee van “netten uitwerpen” sluit de situatie uit waarin het om één specifieke persoon gaat.
Mensen, die niet bewust proberen hun biocomputer nieuwe gegevens te geven over het aantal bruids of bruidegoms, vertrouwen gewoon op hun intuïtie om te bepalen wanneer ze hun keuze moeten maken. Maar de strategie van de “doornroosje” die trouwt met de eerste de beste, of de strategie van de “eerlijke jongen” die met de eerste de beste naar bed gaat, is relevant in kleine gemeenschappen waar het aantal bruidegoms of bruiden beperkt is. Dit zijn traditionele gemeenschappen waar de meeste mensen nog steeds leven. Dit zijn dorpen, gehuchten, kampen, stammen. En de tactiek van het kiezen van de “eerste de beste” wordt nog steeds gebruikt door de biocomputer, vooral bij mensen die in dorpen wonen of daar geboren zijn en naar de stad zijn verhuisd. De biocomputer weet nog niet dat het aantal potentiële bruidegoms of bruiden is toegenomen en dat zijn strategie voor het maken van een keuze in de nieuwe omstandigheden niet optimaal is.
Hoe het aantal kandidaten te maximaliseren? Ten minste door een actieve levenshouding aan te nemen en de kenmerken van je “trechter” te bekijken en manieren te vinden om deze te verbeteren. Bijvoorbeeld, het is niet verstandig om stil te zitten en te wachten. Het is ook niet nodig om te schuwen om meerdere binnenkomende verzoeken gelijktijdig te verwerken. Het is goed om tegelijkertijd meerdere romances te hebben in verschillende stadia van ontwikkeling en een nieuwe te beginnen na het beëindigen van de vorige. Als, om een of andere hoge morele reden, “seksuele eerlijkheid” in relaties uiterst belangrijk is, laat dan van deze meerdere romances slechts één fysiek zijn, een paar in de fase van het geven van bloemen en snoepjes, nog vijf in een actieve flirterige staat en zo’n 20 in de lijst van contacten voor betekenisloos geklets. Deze aanpak maakt het gemakkelijk om romantische relaties die in een intieme fase zijn beland, te beëindigen wanneer dat nodig is voor het optimaliseren van de zoektocht. Het is voldoende om toevallig het bestaan van een andere aanbidder/aanbidster te laten zien, zodat de huidige minnaar/minnares met een hoge waarschijnlijkheid zelf de relatie met jou beëindigt.
En zo’n strategie is geen nieuws. Onze “gevoelens”, die we volgen, geven ons de juiste gedragschema’s aan. En het blijkt dat er onder tieners genoeg zijn die “parallel” werken. Maar onder volwassenen en alleenstaanden zijn er weinig. Misschien zijn mensen natuurlijk volwassen geworden en zo verder. Maar het is belangrijk om te onthouden dat degenen die actiever zochten, al het beste hebben gevonden van wat er was. En op de markt zijn er op middelbare leeftijd alleen nog maar “hoogmorele” en “tweedehands” of gewoon luie mensen over. Maar zoals Albert Einstein ooit zei: “De grootste domheid is hetzelfde te doen en op een ander resultaat te hopen.”
In wezen:
- Moderne moraal staat niet op maagdelijkheid van de deelnemers aan het huwelijk. Dit kan en moet worden gebruikt om te begrijpen wat we willen en wat we eigenlijk kiezen.
- Onze instinctieve gedragsstrategie schrijft voor dat we de eerste 37% van de kandidaten die we bereid zijn te overwegen, zonder voorbehoud moeten afwijzen.
- Als onze hersenen onbewust het aantal kandidaten als klein inschatten, “schakelen” ze de verliefdheid in voor de eerste de beste, wat invloed heeft op de kwaliteit van de keuze.
- Tegelijkertijd kunnen degenen die trouwen met de persoon met wie ze hun maagdelijkheid hebben verloren, ondanks een objectief misschien niet de beste keuze, gelukkiger zijn dan degenen die veel partners hebben gehad. Hun ingebouwde systeem motiveert hen om zo’n zeldzaam en daarom waardevol persoon vast te houden.
- De optimale strategie voor het zoeken heeft niets te maken met “gemakkelijk gedrag”? Moet je niet aarzelen om het potentiële aantal partners dat je bed zal passeren te beoordelen en, indien mogelijk, te vergroten, en nog belangrijker, om met jou een “testrit” te maken tijdens de zoektocht naar een vrouw/man? Uiteraard — ja. Moet je met ze allemaal naar bed gaan? Nee. 37% is voldoende.
- Je moet altijd een actieve vriend-partner “bij de hand” hebben, die niet met je wil trouwen. Dit maakt je geest kieskeuriger en voorkomt dat je verliefd wordt op de verkeerde persoon.
Betrouwbare anticonceptie en bewezen vaderschap werden al door B. Russell in zijn in 1929 gepubliceerde boek “Huwelijk en Moraal” beschouwd als “uitvindingen van de toekomst”, die een fundamentele invloed zouden hebben op de maatschappelijke structuur. De overpeinzingen van Bertrand Russell over waar deze uitvindingen toe zouden leiden, bleken profetisch te zijn. Hij voorspelde het verdwijnen van het huwelijk zoals dat tot het begin van de 20e eeuw bestond. Hij wees ook op de verspreiding van gratis kinderonderwijs. En dat is gebeurd. B. Russell ontving in 1950 de Nobelprijs voor zijn boek “Huwelijk en Moraal”.
Er wordt gezegd dat er op het eiland Kreta helemaal geen prostitutie is. Die is er niet omdat de lokale mannen vinden dat vrouwen hen iets verschuldigd zijn als ze hen tevredenstellen. En ze hebben gelijk. Wie doet er tenslotte meer moeite en zwoegt er harder voor?
Overigens heeft B.A. Berezovski, die we kennen als de omstreden Russische oligarch, zijn doctoraat in de wiskunde verdedigd, dat verband houdt met de gegeneraliseerde versie van de oplossing van het probleem van de kieskeurige bruid.
[4] Juist daarom trouwen jongens vaak met de eerste met wie ze naar bed zijn gegaan, omdat hun interne computer het aantal mogelijke potentiële bruiden verkeerd heeft berekend. Het resultaat is een waanzinnige verliefdheid, geloften van trouw, enzovoort. En de verkeerde inschatting gebeurt precies omdat hij, door zijn jeugd, “niemand geeft”. En deze “heeft eindelijk gegeven”.