Een crisis is wanneer je nergens zin in hebt en dan begin je te verlangen naar iets om te willen.
Dat is prima, maar wanneer je niet eens meer iets wilt willen, dat is pas een crisis.
Dit is geen crisis, dit is de hel.
film “Waarover mannen praten”
Je kijkt naar Frida, hoe ze met haar ogen rondkijkt, zich druk maakt, springt of rent, en je denkt aan het feit dat het bestaan van Frida hier en nu een directe gevolg is van de dood van Hedi. Frida is zich er zelfs niet van bewust dat de basis van haar leven de dood van een andere hond is. En Frida is een gevolg, een voortzetting van een keten van gebeurtenissen. Haar ras is gekozen met het oog op Hedi. En waar en hoe we haar hebben gekocht, was ook gebaseerd op onze ervaring met Hedi. Zelfs haar voerbak, halsband, bedje en zakjes voor poep zijn nog steeds van Hedi. Frida is een monument voor Hedi. Een monument, en geen antithese.
En als je dieper graaft, begrijp je dat de dood van Hedi een directe gevolg was van onze wens om een chocolade teckel te hebben. Dat wil zeggen, wij zijn degenen die haar indirect hebben gedood. We wilden per se een chocolade teckel. We hebben haar gekocht van doorverkopers, omdat het op een andere manier niet mogelijk was. Door het leven in de kennel bij de doorverkopers heeft Hedi een psychotrauma opgelopen, wat resulteerde in een panische angst voor alles om haar heen. We hielden van haar, we gingen met haar wandelen en zij, bang voor een passerende voetganger of een claxon, sprong in paniek de weg op en werd door een auto geraakt. En het hielp niet eens dat ze aan de lijn was. Wie of wat schuldig is, is een zinloze vraag. Het is gewoon een onvermijdelijke keten van gebeurtenissen. Oorzaken en gevolgen. We gedroegen ons niet beter dan kinderen die een uit het nest gevallen jonge mus oppakken en hem verwaarlozen in hun drang naar genegenheid, zonder te beseffen waar onze wensen toe leiden.
En zo is Frida de belichaming van onze wens om een chocolade teckel te hebben. Maar hoe kan dat? Dat is altijd zo.
Er zijn kermisattracties die gebaseerd zijn op het feit dat onze bewegingen niet het gewenste resultaat opleveren. Een touwladder, schuin opgehangen, en een prijs voor degene die er omhoog kan klimmen. Dat gaat niet lukken. We hebben geen adequate feedback. We zijn niet in staat om het resultaat van onze bewegingen te voorspellen, krijgen een onverwacht resultaat, proberen opnieuw onze bewegingen aan te passen en krijgen weer een nog slechter resultaat. Het is alsof je een marionet probeert te besturen, terwijl je niet weet hoe de touwtjes zijn verbonden en soms moet je zelfs aan een touwtje trekken om de armen van de marionet naar beneden te krijgen. Het is als een tremor in de handen. De bron van de tremor is inadequate feedback. De hersenen geven het commando “een beetje naar links”, maar het resultaat is verder naar links dan nodig. Dan geven de hersenen het commando “een beetje naar rechts”. Het is alsof je leert fietsen met een stuur dat het voorwiel in de tegenovergestelde richting draait. Hier is het— rol. ..
Van het ontbreken van adequate feedback tussen onze wensen en hun directe en eenduidige belichaming, die we niet kunnen voorspellen, “gaan we uit ons dak”. We ervaren stress, angst, en nog scherpere bewegingen-wensen. En een nog “dronken” resultaat. Misschien ligt al het ongemak in ons leven wel in het feit dat we “een chocolade teckel willen, maar een zwart-rode pinscher krijgen”.
We hebben genoeg intellect om te begrijpen dat de wens van een hond om een hommel te vangen ongetwijfeld niet zal leiden tot het resultaat dat de hond wenst. Dat zien we duidelijk. De hond niet. Maar bij complexere zaken, die ons en onze ingewikkeldere wensen en gedrag om deze te vervullen aangaan, zijn we niet in staat om de hele keten van oorzaak en gevolg te zien en te voorspellen. Misschien zou iemand slimmer dat kunnen, maar wij niet.
Een deel van dit fenomeen wordt beschreven als “wensen worden altijd vervuld, maar vaak niet zoals je wilt”. Een ander deel van dit fenomeen wordt beschreven als “je kunt de oorzaak niet verhelpen door de symptomen te bestrijden”. Een deel van dit fenomeen wordt de “paradox van de boomstam” genoemd, wanneer je van de boomstam valt omdat je bang bent om te vallen. Een deel van dit fenomeen wordt “zelfvervullende profetieën” genoemd, een ander deel “Het sprookje van de visser en de vis”, en weer een ander deel “Het sprookje van het kipje Rja”. Een deel heb ik in dit beschreven. посте. . en zo verder. Maar over het algemeen zijn er veel meer opties en ze hoeven niet direct geassocieerd te zijn met de oorsprong van de situatie — onze oorspronkelijke wensen. Nogmaals, een chocolade teckel → een zwart-rode pinscher. En wij zijn zelf de oorzaak daarvan.
En wat te doen als het leven “uit de hand loopt”, is nu volkomen duidelijk. Je moet willen stoppen met willen iets te willen (en dat is ook zo, niet te fanatiek, om het niet te verergeren). Door onze impulsen te kalmeren, kalmeren we ook de realiteit die ons omringt. Alles stabiliseert weer en we kunnen weer, geleidelijk, de draadjes één voor één trekken, en niet alles tegelijk en in paniek, voorzichtig beginnen te begrijpen welke oorzaken en gevolgen er zijn, met geduld en rust volgen welke gevolgen voortkomen uit welke oorzaken.
Ik wil er nog aan toevoegen dat we vaak iets willen zonder rationele redenen. We willen het net zoals een hond die een kussen wil bijten. Zoals de hond duidelijk ziet dat dit moet gebeuren, zijn wij ook druk bezig met dezelfde zinloze activiteiten. En net zoals de hond als gevolg daarvan een gescheurd kussen krijgt en niet meer op een zachte plek kan slapen, komen wij ook bij een gebroken kom terecht, nadat we doelen hebben bereikt die ons belangrijk leken.
Ons hele leven, de realiteit die ons omringt, is niets anders dan een logisch gevolg van het vervullen van onze wensen. En als we niet tevreden zijn met de huidige situatie, moeten we… gewoon stoppen met het willen corrigeren van iets (of alles tegelijk). Het zal toch niet helpen. Stoppen. Tot rust komen. Opnieuw beginnen, stap voor stap, en de “wil” van de agenda verwijderen.
Figuur 1. Een puppy van een zwart-rode Duitse pinscher die op een speelgoed in de vorm van een chocolade teckel bijt.
Bedankt voor uw aandacht.