Ik kwam laat op mijn werk aan. Ik moest even naar school voor zaken van mijn dochter. De zon was al op en op de velden lagen, verward van de hoeveelheid voedsel, de koeien. Ze konden al niet meer kauwen.
Eerste klant: Een privéhuis. Aan de rechterkant de woonruimte, aan de linkerkant het werk. Werk — artsen. Vader en dochter. Enkele kantoren. Alles is wit, natuurlijk. De airco lekt. Ik controleer — het lekt niet. Nou, ik heb in het rapport genoteerd dat ik de afvoer heb doorgespoeld. Nou, ik heb het echt met water doorgespoeld terwijl ik controleerde of het werkte.
Tweede klant. Een of andere fabriek die grote metalen dingen maakt. Werkplaatsen. In de werkplaatsen ruikt het naar brandend metaal. Ze bouwen gigantische I-profielen, waarschijnlijk voor bruggen. Maar mijn werk is op kantoor. Ik ben bij het kantoor aangekomen. Het lekt, zeggen ze. Ik kijk ernaar. Douche van water. De voorganger is vergeten alle schroeven weer vast te draaien en de bak is op een ongelegen moment losgekomen. Ik heb het water opgeruimd. De bak schoongemaakt. De slang komt recht uit de bak. Er is nergens een vlotter schakelaar. Ik klim op het dak, kijk naar de pomp. Aha, daar is het probleem — de slang, gemaakt van doorzichtig plastic, is in de zon helemaal vergaan en gewoon doormidden gescheurd. Ik zou de hele slang moeten vervangen, maar de voorgangers hebben alles op een manier gedaan die niet echt onderhoudsvriendelijk is. Alles is dichtgemetseld en afgeplakt — nou, zodat de regen niet het kantoor binnenkomt. Ik heb de uiteinden op een tijdelijke manier verbonden. Zo heb ik het ook genoteerd, alleen met wat meer fatsoenlijke woorden, in het rapport. Ik heb naar andere pompen gekeken. Eén is zelfs zo geïnstalleerd dat de slang geknepen is. Die heeft waarschijnlijk nooit gewerkt. Aha, precies, die airco werd zelden aangezet, dus het water kon niet boven het niveau van de tank komen. Op de pomp staat “kan niet continu werken”. Ik zoek opnieuw naar de vlotter. Niet te vinden. Hm. Blijkbaar wordt de pomp ingeschakeld op commando van de airco en werkt hij de hele tijd zolang de airco aanstaat. Niet goed. Maar het is niet mijn zaak. Ik heb alles opgeruimd, het rapport ter hand gesteld voor handtekening, hallo!
Derde klant. Juwelierszaak. Diamanten en zo. “Onze mensen”. Maar het bleek dat er een lekkage was in het naastgelegen hotel, terwijl de airco precies van deze zaak kwam. Terwijl ik op de hotelbeheerder wachtte, sprak ik met deze juwelier en zijn buurman in hun moedertaal. De beheerder kwam binnen. Een sympathiek (van binnen) meisje van ongeveer 30-35 jaar. Ze kletst en probeert me naar de kelder te lokken. De kelder – een groet van Harry Potter. Zo moet een kelder eruitzien in de Joodse wijk onder de straat met juwelierszaken. Enorme oude spinnenwebben met spinnen, halfdonker, vochtigheid, wat leidingen, riolering, oude bakstenen muren in de straal van mijn hoofdlamp. O, kijk, een nieuwe buitenunit van Daikin. Hm, daar is ook de afvoerpijp. Gewoon op de keldervloer. Goed gedaan… En dan vragen ze zich af, “waarom worden we niet zo geliefd”. Een airco installeren, maar de afvoer in de kelder van de buurman. En er was zoveel water dat ze het echt moesten scheppen. En toen we een emmer neerzetten, werd de emmer elk uur vervangen. De kelder is oud en verlaten, maar op hetzelfde niveau bevindt zich een volledig functionele kelder, waar een stapel archiefdocumentatie ligt. Ik begreep wat ik moest doen – aansluiten op de afvoer van een andere airco die achter de muur was geïnstalleerd – in de andere winkel, maar ik had geen sifon, geen leidingen en geen overgang van golf naar polypropyleen. Het meisje toonde veel interesse, ze kroop waar ik ook kroop. Ik moest haar de hand geven en haar om de taille houden. Romantiek, verdomme. Ze liep met me mee naar de bestelwagen en controleerde of ik echt geen benodigde onderdelen had. Zelfs als ik ze had, het was 6 uur ’s avonds – het zou toch niet binnen een uur klaar zijn.