Legitimiteit is een politiek-juridisch begrip dat de positieve houding van de inwoners van een land, grote groepen en de publieke opinie, inclusief die van het buitenland, ten opzichte van de bestaande instituties van macht in een specifieke staat betekent, evenals de erkenning van hun rechtmatigheid. In de eerste plaats heeft de macht zelf legitimiteit nodig. Dit bespaart de middelen van de bandiet die de macht heeft gegrepen aanzienlijk.
Want als het volk gelooft dat het zelf op de een of andere manier deze bandiet heeft gesteund, dan hoeft de bandiet veel minder middelen uit te geven om aan de macht te blijven. Minder politieapparaat, minder leger, minder geheime dienst, minder lijfwachten en kortere konvooien. De legitimiteit van een vertegenwoordiger van de macht is gemakkelijk te beoordelen aan de hand van het aandeel van de staatsbegroting dat wordt besteed aan de bescherming van de vertegenwoordiger zelf.
De burgemeester van Londen fietst, terwijl de president van Tsjetsjenië in 100 auto’s rijdt. En dat terwijl er in Londen 8 keer zoveel mensen wonen als in Tsjetsjenië, en Londen onvergelijkelijk meer geld genereert dan Tsjetsjenië. Zodra een bandiet legitimiteit verwerft, dat wil zeggen het vertrouwen van het volk in het recht van de bandiet om te heersen, wordt hij niet alleen legitiem binnen het land, maar ook een persoon met wie op internationaal niveau zaken te doen is. Een legitieme bandiet zal worden gesteund door het leger, wat betekent dat het leger de bandiet zal beschermen tegen andere bandieten.
Een legitieme bandiet is iemand die autoriteit en invloed heeft in het land. Wanneer er in de VS een verkiezingscampagne plaatsvindt, worden er op de partijcongressen kandidaten voor het presidentschap voorgedragen, die de steun van hun partijgenoten verwerven. Dit betekent dat de legitimiteit al bij de kandidaten zelf aanwezig is. Een aanzienlijk deel van de samenleving steunt oprecht een bepaalde kandidaat. In de USSR bestaat er echter geen systeem voor de legitimatie van kandidaten. Er is geen enkele kandidaat voor het presidentschap, zowel bij de vorige verkiezingen als bij deze, die daadwerkelijk door een merkbaar deel van de bevolking wordt gesteund. Mensen stemden niet “voor” een bepaalde kandidaat, maar “tegen” een nog afschuwelijker alternatief.
Het gebrek aan kandidaatlegitimiteit van Viktor Janoekovitsj leidde tot de euroMaidan. Het is echter belangrijk dat de opkomst van de Maidan niet afhankelijk is van de personen. Evenzo was de vrouw met de vlecht een illegitieme kandidaat. Dit betekent dat de Maidan vroeg of laat, of gezien de onprofessionaliteit van Timosjenko als bestuurder, eerder vroeg dan laat, toch zou plaatsvinden. Op het electorale veld in de voormalige Sovjetunie zijn de leiders van de verkiezingscampagne allemaal illegitieme kandidaten. Ze hebben, als je de propaganda uitschakelt, geen steun van het volk, noch zelfs van hun eigen maatschappelijke organisaties die hen zogenaamd hebben voorgedragen. Dit betekent dat degenen die naar de stembureaus gaan, opnieuw niet voor, maar tegen zullen stemmen. Dit betekent dat een “Maidan” in elk land waar de legitimatie van de kandidaat ontbreekt, onvermijdelijk is.