In augustus 2008 of 2009 reed ik met mijn vrouw en kinderen door de Karpaten. En, op advies van de locals, gingen we naar de полонини (in het Nederlands). Als steden en dorpen meestal in valleien en langs rivieren liggen, dan liggen de polonijnen diep in de bergen, achter de tweede of zelfs derde rij bergen, als je het bergmassief in gaat. Wegen naar de polonijnen zijn niet aangegeven op navigatiekaarten, en de lokale bewoners, die onze crossover als een terreinwagen beschouwden, antwoordden unaniem dat we daar wel doorheen zouden komen.
De weg is eerst geplaveid, maar het is al lang geleden en met van alles, waardoor het straatwerk er nu zo uitziet dat het beter had kunnen ontbreken. Dit wordt nog verergerd doordat de weg tijdens zijn gebruik niet alleen is versleten, maar ook in plooien en bulten is samengekomen en in de grond is gezakt, waardoor er langs de randen hoge muren zijn ontstaan.
Vervolgens verandert deze weg in een verzonken grindpad met diepe sporen, hier en daar met stenen blokken en diepe modderige plassen. Je kunt dit alles niet omrijden, je kunt niet keren. Verder rijden is eng (want het gebeurt nog steeds op een vrij steile helling van de berg, waar je gemakkelijk kunt omvallen en helemaal naar beneden kunt rollen). Terugrijden is gewoon onmogelijk, omdat er geen betrouwbare manier is om achteruit alle obstakels te passeren die al overwonnen zijn.
En we zijn aangekomen, waarbij we 4 uur hebben gedaan over 30 km. Als we hadden geweten dat de weg zo zou zijn, zouden we absoluut niet zijn begonnen met rijden. Waarom zijn we dan toch gegaan? Gewoon omdat we geen andere opties hadden. We konden op geen enkele manier “ exitstrategie “, zoals zakenlieden zeggen.
Waar dient dit allemaal voor? Voor het feit dat veel grote successen van mensen juist te maken hebben met het feit dat ze niet zijn teruggeschrokken, niet zijn weggegaan, niet hebben opgegeven. Je kunt dit kracht van karakter, wil om te winnen of iets anders noemen, maar ik denk dat het gewoon een gewoonte is. Een mens is vanaf de geboorte zo gemaakt dat hij zijn doel bereikt. Dit zit van binnen in ons. Kijk naar dieren, kijk naar hoe kleine kinderen hun doelen bereiken of ernaar streven.
En zo ontdekken we naarmate we ouder worden dat het soms voordelig is om je over te geven, om terug te trekken. Eerst trekken we ons terug wanneer het heel moeilijk is om verder te gaan, daarna wanneer het gewoon moeilijk is en uiteindelijk wanneer het gewoon ongemakkelijk is. We raken gewend aan deze optie, we worden er afhankelijk van, het wordt een gewoonte voor ons. Het is zo eenvoudig.
Dus, het ligt niet aan de wilskracht of het karakter van een persoon, maar aan de omstandigheden en de gewoonte die veranderd kan worden. Tegelijkertijd тыц. Текст для перевода: ..