Kantoor in de buitenwijken. Schuifdeuren. Interne telefoon. Als je niet weet naar wie je moet bellen — bel 635. Ik belde, er kwam een vrouw in de stijl van “secretaresse boven de 50”. We groetten elkaar, wisselden beleefdheden uit en gingen kijken wat er te zien was. Ze legde uit dat de deuren en de telefoon voor gasten zijn. Voor medewerkers is de deur aan de andere kant van het kantoor altijd open en dat ik de vrachtwagen daar kan herparkeren. Dat deed ik. Daarna gingen we naar het kantoor waar de airco is. Het bleek een Daikin te zijn — met hen is het eenvoudig. Goed gemaakte machines. Oh nee, ze leiden me naar een andere kamer.
En daar kijkt een wonder van vijandige technologie uit het stoomtijdperk, geproduceerd door Hitachi, naar me vanaf de muur boven de kast. Er stroomt water uit. Het kostte een half uur om te begrijpen hoe je het deksel eraf haalt. Niet zo vanzelfsprekend, hè. Dan het water — het water uit de opvangbak voor het afvalwater halen. Vervolgens de installatie optillen en volgen waar de slang naartoe gaat. Wauw, een label. Gemaakt in 1996, 20 jaar geleden. Jonger dan ik. Dus, stoompunk dat ben ik, en deze airco kan ik als mijn zoon beschouwen.
Ik ben tegen een probleem aangelopen. De afvoerslang is gewoon van de buis afgeschoten waar hij op was geplaatst. En dat moest wel gebeuren. Het was een kromme oplossing – een L-vormige koppeling, zonder iets, en de flexibele afvoerslang met kracht vastzetten. Ik heb lang nagedacht over wat te doen… Ik heb het zo gelaten, alleen met lijm vastgezet. Als het een buis van 20 was geweest, had ik iets betrouwbaarders kunnen maken. Nou, als het 20 jaar heeft gestaan, zal het nog wel 20 jaar meegaan. Tegen die tijd ben ik al met pensioen en dan maakt het me niet meer uit. Twee uur werk.