Boerderijen. Voor elke is er een strook van drie hectare. De strook is driehonderd meter diep en honderd meter breed. Bijna de hele strook is bezet met een kas. Eigenlijk is de hele strook bezet met een kas, behalve het pad langs de kas, de werkplaats die aan de kas is bevestigd en de woning.
In de kas groeien tomaten. Tomaten blijken zulke zes meter hoge bomen te zijn. Drie van de bovenste meters zijn met bladeren en vruchten verticaal opgehangen, terwijl het onderste deel, zonder bladeren — de kale stam, horizontaal ligt en zich voedt uit een zak ter grootte van een bloempot. Aan de zak zijn verschillende buisjes verbonden. Een matrix, in het algemeen. In de werkplaats is er een sorteerlijn. Uit de werkplaats worden de tomaten, al in dozen, allemaal gelijk en net iets te onrijp, geladen op een aankomende vrachtwagen. De geur van tomaten is overal.
In de werkplaats ligt nog veel rommel — van een lasautomaat tot een heftruck. De werkplaats komt uit op een betegeld terrein, dat volledig met klinkers is gelegd. Op de klinkers ligt een hond van bruine kleur. Het kleurpatroon (vlekken op de snuit en staart) en de vorm van het hoofd zijn als die van een Duitse herder. Alleen is het lichaam slanker, de poten zijn langer en de oren staan beter rechtop. De oren zijn voortdurend in beweging. Als er iets niet klopt, worden de oren aangevuld met geblaf. De hond blaft eerder uit plezier, omdat de verveling is doorbroken, dan uit woede. Toen ze me voor het eerst zag, kwam ze blaffend op me af met de intentie om me op te eten. Ik bood mijn hand aan om te bijten. Ze stopte. Mijn hand begon haar op de nek te aaien. De hond werd stil, leunde tegen mijn been en toen haar baasje haar riep, dacht ze er niet eens aan om me te verlaten.
In de kas werken een paar arme mensen die in een voor anderen onbegrijpelijke taal spreken. Ze komen met z’n achten naar het werk in een oude Dacia. Vlak naast de kas en de werkplaats wordt een nieuw woongebouw gebouwd. Twee verdiepingen. Moderne stijl. Plat dak, panoramische ramen, terras — van alles. De bouw is bijna klaar. Er is een afwerklaag en een vloerafwerking. Een beetje een vreemde keuze — de keuken komt op de tweede verdieping. Ja, als de garage op de eerste verdieping is, en het terras naast de eetkamer — precies boven de garage. Maar hoe ga je elke keer de boodschappen naar de keuken tillen?
Op het landgoed staat ook een oud huis. Eigenlijk bevindt alles wat beschreven is zich als het ware in de tuin van het oude huis. Het oude huis heeft een paar honderd vierkante meter gazon. Een haag, een bloembed, een barbecue, een houtopslag – een gezellig gazon. Het oude huis bestaat uit twee duidelijk in verschillende tijden gebouwde delen, in verband met de groei van het gezin. De huizen zijn oud, begroeid, als oude schepen met mosselen, vol met allerlei rommel die mensen in het huis hebben gebracht en niet meer terug kunnen nemen. Foto’s, souvenirs, schelpen. Oh, een handelsvloerweegschaal, als een interieurdetail. In de andere hoek, tegenover, lijkt ook een interieurdetail – de behuizing van een desktop Macintosh uit de bloeitijd van desktops. Zelfs niet alleen de behuizing – een volwaardige computer, maar zonder monitor. Het toetsenbord ligt er meteen bij. In het huis zijn er verder geen andere Macintoshes. Blijkbaar hebben ze er genoeg van gehad. De overige 6 of 7 computers zijn gewoon Wintel. Bij enkele computers zijn er twee monitoren. Dit is in het kantoor op de begane grond – daar worden de zaken van het bedrijf gedaan. De vloer is van speciaal onregelmatige marmeren tegels met grote voegen. Een gesneden buffet. Een moderne keuken met dure apparatuur. Een gezellige eetkamer. Een voorraadkamer van ongeveer 8 vierkante meter, waar de voorraad voedsel wordt bewaard – voornamelijk dozen met dranken. Oh, daar liggen ook tomaten. Hm, niet de soort die in de kas groeit. In de voorraadkamer werkt constant de airconditioning, waardoor het aanvoelt als een koele kelder. Er is nog een andere voorraadkamer, maar deze heeft ramen. Daar staat een strijkplank, een wasmachine en een speciale persoon die staat te strijken. De tweede verdieping is een zolderverdieping. Je komt er via een trap die gemaakt is in een tijd waarin trappen als meubels werden beschouwd. Gesneden balustrades. Hout. In het huis op de tweede verdieping ligt parket en zijn er tapijten. De tapijten liggen willekeurig – soms hangen ze aan de muur.
Slaapkamer van de eigenaren. Er hangt een portret. De eigenaresse met een kapsel uit de jaren ’80. Chemische permanent, weelderig haar. De eigenaar – een goed gevoede jonge man met dunne snorharen – ook uit de jaren ’80. Een trouwfoto of iets dat daarmee te maken heeft. Nu heeft de eigenaresse haar figuur behouden, maar is ze op haar 50e ouder geworden. De eigenaar is magerder en bozer geworden dan op de foto uit zijn jeugd. Ze hebben toch minstens twee kinderen opgevoed en nu, blijkbaar voor een van hen, wordt er een nieuw huis gebouwd.
Kinderkamers. Een jongen en een meisje. Ze zijn duidelijk al gegroeid en slapen waarschijnlijk niet meer in hun kamers. Maar de inrichting is behouden en wordt onderhouden.
Wat hebben jullie gedaan? Jullie hebben de oude airco’s in het oude huis schoongemaakt en twee nieuwe geïnstalleerd in het nieuwe huis.