Aan de T-stuk hing een druppel olie, wat betekent dat er waarschijnlijk een lek is.
De installatie heet “Saladebar”. Het betreft een restaurant van een populaire keten. In wezen is het een achtzijdige constructie van gelamineerd spaanplaat met openingen bovenaan voor de bain-marie’s met salades, onder welke twee verdampers met ventilatoren zijn geplaatst, en in het blad, achter decoratieve panelen, is de koelunit verstopt. Het T-stuk dat vervangen moet worden, verbindt precies de “warme” leidingen van de verdampers met de leiding die naar de compressor gaat. Het is scheef gemaakt vanuit een technisch oogpunt, maar het ontwerp is zo dat je niet ziet hoe het daar gekoeld wordt. Het is moeilijk om bij een bepaald punt binnen te komen, acrobatische vaardigheden zijn vereist. De deurtjes onderaan zijn klein, gelukkig zijn er twee.
We nemen de T-stuk af. Om het te verwijderen, solderen we de buis van een van de verdampers los en duwen we deze naar beneden. We zijn van plan om de T-stuk buiten de installatie te monteren en het daarna weer terug te plaatsen, maar op een iets andere plek. Aangezien het oorspronkelijk onder het plafond van het onderste compartiment van de achthoekige doos zat en het niet echt wenselijk was om daar met open vuur op de multiplex te solderen. Trouwens, iemand heeft daar al gesoldeerd – het multiplex is verkoold.
We hebben de T-stuk verwijderd. En de buis die van de andere verdamper komt, is dik. Aha, een lek, dus het ligt niet aan het T-stuk. We kijken hoe scheef alle buizen zijn gemaakt – ze zijn gebogen met knikken, scheef en uit meerdere stukken gelast – we besluiten de buis van de tweede verdamper ook te verwijderen en te vervangen – en hij is olieachtig en ziet er slecht uit. Want als deze onzin weer kapot gaat, heb ik er echt geen zin in om er weer in te moeten. Toen we de tweede buis verwijderden, bleek dat iemands onhandige handen deze niet in overlappend, maar in stootverbinding hadden gesoldeerd. En natuurlijk was het lek op de verbinding. Wat een idioten.
We hebben alles opnieuw opgebouwd met nieuwe en mooie buizen, die mooi zijn afgeknipt, goed zijn gebogen en van een facet zijn voorzien. Geïsoleerd met Armaflex. We hebben het onder druk gezet, vacuüm getrokken en koelmiddel ingepompt. Mooi. We zetten het aan – het werkt niet. Verdorie. De compressor is kapot. Ja, eerst was er een lek, waar we geen aandacht aan hebben besteed, ondanks dat de installatie blijkbaar niet meer koelde, en daarna is de compressor stilletjes overleden. We pompen het koelmiddel weer terug. Ik haal de oude compressor eruit – buis afzagen, elektriciteit losdraaien, een paar moeren losdraaien, de meubeldeur verwijderen om de compressor eruit te krijgen, omdat de deur niet ver genoeg open kan om hem eruit te trekken. Ondertussen rent mijn maat als een wild zwijn voor een nieuwe – gelukkig is de groothandel in compressoren niet ver weg.
We plaatsen een nieuwe compressor. We vacuüm trekken. We vullen het met koelmiddel. We zetten het aan… het werkt niet goed. We denken dat de kleppen op de verdampers kapot zijn… allebei… nee, dat is onwaarschijnlijk. Het bleek dat de kraan niet was dichtgedraaid, die de manometerverzameling (en de fles met koelmiddel) met het koelsysteem verbond. Oef. Alles werkt. Het koelt en maakt zelfs geen geluid. We zijn goed bezig. Maar we hebben van 8 uur ’s ochtends tot 6 uur ’s avonds gewerkt. En het leek alleen een T-stuk te vervangen…