Twee dagen gewerkt, ja.
Een van de restaurants van een bekende keten. Het staat in een dorp dat groot genoeg is voor zo’n restaurant. Buren klagen over de geur van eten. Er moet iets gedaan worden. Twee ton aan correspondentie tussen vier partijen: ingenieurs van de restaurantketen, het bedrijf dat de ventilatie heeft aangelegd, het bedrijf dat de oplossing voor geurverwijdering bezit en het management van het restaurant zelf. Foto’s: buizen aan de buitenkant, buizen aan de binnenkant, het dak met de afzuiginstallatie, uitzicht op het huis van de buren met een pijl – kijk, dat zijn ze. Tekeningen. Goedkeuring. We hebben een oplossing gevonden.
1. Er moet een ozonator worden geplaatst. Een apparaat voor het genereren van ozon. Ozon, dat zich mengt met de afvoergassen, neutraliseert geuren en iedereen is gelukkig. Ja, ja, er is een oplossing. Niet iedereen is bereid om ervoor te betalen.
2. De ozonator werkt als volgt: er komt schone lucht van buiten naar binnen, de lucht wordt geozoneerd terwijl deze door speciale elektroden met ontlading gaat, de geozoneerde schone lucht mengt zich met de lucht van de afzuigkappen boven de friteuses en grillen en terwijl deze door de afzuigkanalen stroomt, neutraliseert ozon, als een zeer actieve oxidator, geuren en vetdeeltjes.
Het ventilatiesysteem ziet eruit als twee grote buizen die beide de vuile lucht aan de linker- en rechterkant van de keuken opvangen, naar het dak gaan, samenkomen en via een “t-stuk” naar de afzuigventilator leiden. De linker buis loopt boven de grill. De rechter buis loopt boven de frituur en ook boven de zaal. Om ervoor te zorgen dat de ozon voldoende kan reageren, moet het systeem met nog eens 8 meter worden verlengd, door de afzuigventilator op het dak verder weg te plaatsen en een buis van die lengte over het dak te leggen.
We plaatsen de ozonator in het plafond. We leiden frisse lucht van het magazijn aan (en ventileren tegelijkertijd het magazijn), daarna wordt deze frisse, inmiddels geozoneerde lucht via de linker en rechter slangen bij de afzuigkappen boven de grill en friteuse aangezogen, waar het mengt met de vuile lucht en naar boven gaat. Dit alles werkt op één ventilator op het dak, ja.
En dit alles ligt op 150 kilometer van het kantoor. We vertrekken om 5 uur ’s ochtends. Twee redenen – om alles gedaan te krijgen terwijl het restaurant gesloten is en om niet te veel in de hitte op het dak te hoeven werken.
We gaan. Prachtig. Mist boven de sappige groene weilanden, zonsopgang. Weinig auto’s. Vanaf het dak van het restaurant heb je uitzicht op het dorp. Bij de buren, die klaagden, schreeuwt een ezel. Elders kraait een haan. In de verte is het gebrom te horen, of van de snelweg, of van de luchthaven.
We zijn aan het werk. We hebben de afzuigkap uitgeschakeld, losgekoppeld en de hele, 300 kilogram zware, afgevoerd en het elektrische deel weer in elkaar gezet. We zijn binnen en buiten aan het rommelen. We hebben geen tijd. Beneden in het restaurant dreigt een opstand. De werkende grills en friteuses zonder afzuiging maken de keuken in de zomer tot een klein hel. Nee, niemand is aan het frituren. Maar ze staan aan, omdat dat hun schema is – aanzetten. Wij hebben beneden alles gedaan en zijn aan de hitte ontsnapt. We hebben gewerkt met een haakse slijper, verbindingsband, koppelingen en andere materialen onder het plafond. We hebben trouwens veel vloeibare olie in de ventilatie gevonden. Hadden we dat geweten, dan hadden we de haakse slijper niet aangezet. Dit is allemaal behoorlijk explosief. We hebben foto’s gemaakt om aan het management te laten zien. Om half twaalf komt de manager naar ons op het dak, heel imposant, en in de taal die ons dierbaarder en dichterbij is en die hij perfect beheerst, legt hij ons uit dat het beneden heet is, en dat de klanten in het restaurant willen dat we iets doen, zodat alles nu meteen weer werkt.
Wat te doen. We trekken de ventilatie-installatie terug naar de nog niet afgewerkte slang op het dak. We sluiten het aan. We zetten het aan. Beneden was alles al klaar. We vertrekken om morgen terug te komen. En we vertrokken op tijd. De zon begon al te branden en ik kon verbranden. En in een trui werken was niet echt aantrekkelijk.
De volgende dag vertrekken we een uur eerder. Het is tenslotte vrijdag en we willen graag eerder thuis zijn. En het is nog steeds dezelfde hitte en dezelfde tijd. De maan, de zonsopgang, de ezel, de spreeuwen en de haan in de verte – alles is erbij. Oh ja, het is vijf uur ’s ochtends en er is niemand in het restaurant.
We klimmen op het dak. We sluiten ons aan op een verlengkabel van het buitenstopcontact. En dat heeft elke restaurant, wat handig is om te weten als de accu’s van je Tesla ’s nachts leeg zijn. We nemen de opvouwbare ladder van het busje, klimmen op het dak. Net als professionele dieven. Bovenaan liggen trouwens zonnepanelen ter waarde van 10 dollar, maar niemand weet dat. En dat is nog niet eens de dure klimaatapparatuur meegerekend. We verzamelen alles op het dak. Langzaam, voorzichtig. We isoleren de naden.
Er is een restaurant geopend. Voorlopig alleen via de achteringang. We gingen naar beneden en begonnen het systeem af te stellen. Het werkt niet. Vies lucht wordt in de ozonator gezogen, en dat zou niet zo moeten zijn. We zijn er lang mee bezig, meten, spelen met de kleppen die toevallig in het systeem zijn ingebouwd. Het lukt niet. En dat komt omdat het team van slimme mensen via de correspondentie een oplossing heeft gevonden, maar niet heeft rekening gehouden met het feit dat er in ieder geval bij twee afzuigkanalen verschillende drukken zullen zijn en de lucht door de ozonator of van links naar rechts of van rechts naar links zal stromen. We tonen geen initiatief. Een werkopdracht is een werkopdracht. Kortom, het is allemaal duidelijk. Het aanzuigende deel van de ozonator moet worden voorzien van een ventilator, zodat deze de lucht in de ozonator ondersteunt en beide uitlaatkanalen van de ozonator altijd op uit werken, ongeacht het drukverschil tussen de linker en rechter afzuigslang. Daar zijn we mee weggegaan. Maar we waren vroeg thuis, de opdracht afsluitend. Maar we gaan nog een keer terug – om de ventilator te installeren. Of om een andere oplossing te implementeren, waar de slimme koppen het over eens worden.