Asgard is not a place. Never was. Asgard is where our people stand.
Odin. Thor Ragnarok
<Voeg hier de naam van het land in> — bestaat niet! Nee, echt waar. Alles wat we weten over Rusland, Oekraïne, Tsjechië of de VS is gelijk aan onze kennis over de Kerstman of Jack Sparrow. We praten rustig over deze helden, we schrijven zelfs bepaalde acties aan hen toe. De Kerstman brengt bijvoorbeeld cadeaus. Iedereen weet hoe de Kerstman eruitziet, waar hij woont en op welke manier hij in huis komt om de kinderen met het nieuwe jaar te feliciteren.
Landen die je als je thuis beschouwt, bestaan niet, net zoals de Kerstman niet bestaat. Als de mensen die zich een bepaald land herinneren verdwijnen, verdwijnt het land. Er zijn geen grenzen, behalve op kaarten (en als ze fysiek bestaan, in de vorm van palen, slagbomen of prikkeldraad, dan zijn deze fysieke grenzen geplaatst volgens de kaarten en niet andersom. Als bergen en zeeën op de kaart worden getekend op basis van hun feitelijke bestaan op een specifieke plek, dan worden grenspalen in de grond gestoken waar iedereen gelooft dat ze moeten staan).
Niet alleen dat, zelfs als de grenzen van een land veranderen, betekent dit niet dat het land is verdwenen of een ander land is geworden. Kijk naar hoe de grenzen van landen in de loop van de tijd zijn verschoven. Vaak bevonden ze zich op een totaal andere plek in vergelijking met waar ze oorspronkelijk waren verklaard.
Dus wat is dat voor een land dat je zogenaamd moet liefhebben? Waar is het, hoe kun je het aanraken? De propaganda verwijst naar de naam van het land als iets universaals voor iedereen. Zoals de Kerstman. Hij is bij iedereen ongeveer hetzelfde. Een baard, een mantel, een staf, een jonge metgezel… Maar met het land is het nog erger. Het is voor iedereen anders. Voor sommigen komt er een binnenplaats tussen de chroesjtsjovka’s in gedachten. Voor anderen een meer in de vallei achter het dorp. Voor weer anderen bergen waar schapen grazen. Iedereen stelt zich zijn eigen land anders voor. Maar iedereen zal denken dat wanneer ze de naam van het land horen, iedereen hetzelfde beeld in zijn hoofd heeft. Zoals met de Kerstman.
Maar dit is bedrog. En net als bij alle onrealistische dingen probeert een mens op de een of andere manier om te gaan met cognitieve dissonantie en begint hij te proberen het niet-bestaande te materialiseren. Hiervoor bestaat zelfs een speciale term: reïficatie. Voor dingen zoals een land, de kerstman of de waarde van geld bestaat de term “intersubjectieve realiteit”. Dat wil zeggen, iets dat alleen in de geest bestaat en niet in de natuur. Maar in de geest van velen is het er meteen.
Hoe proberen we het ongrijpbare te materialiseren? Heeft iemand ooit gezien dat materiële dingen zich met symboliek omhullen? Heeft je laptop of wasmachine een vlag of een hymne? Natuurlijk niet. Dat heeft het niet nodig! Maar immateriële dingen hebben dat wel. Je kunt niet geloven in wat niet bestaat zonder symbolen en legendes te creëren. We hebben vlaggen, wapens, grenzen nodig, documenten die bewijzen dat een land bestaat. Zo worden kerken gebouwd en worden iconen opgehangen, alleen om een materiële basis te creëren voor het immateriële concept van God. Bovendien is God voor iedereen in het hoofd anders.
Ja, en het idee van het land is voor iedereen anders. Het is voldoende dat de propagandamachine aan de hersenen van de bevolking werkt en daar is het al — “historische rechtvaardigheid”, “territoriale aanspraken”, “de Russische wereld”, iemands (zoals het blijkt) Krim, enzovoort. Terwijl niemand in welk land dan ook ooit echt het gevoel heeft gehad dat hij de Krim heeft verworven of verloren.
En als een soort land een president heeft, wat is die president dan precies? “Waar is onze aanklager? In de zesde kamer waar Napoleon vroeger was…”
Weet je waar Disney actrice Elizabeth Olsen voor betaalt, die de Scarlet Witch Wanda speelt in het Marvel Cinematic Universe, terwijl ze met een ernstige blik haar handen beweegt en ‘mystieke energie’ tegen haar vijanden richt? Voor het feit dat ze tijdens de opnames niet in lachen uitbarst en haar handen met een serieuze uitstraling blijft bewegen.
Ergens voor hetzelfde wordt het salaris betaald aan de “president van het land”. Misschien is dat precies de reden waarom professionele acteurs of clowns presidenten worden?