Lang geleden, in een verre, verre galactische land Egypte, waren mijn vrouw en ik op vakantie. In Hurghada bloeide toen (en misschien bloeit het nog steeds) een bijzondere vorm van oplichting, waarbij de chauffeur van een minibus, opgemerkt hebbende dat je alleen in de bus zat, je naar een afgelegen plek brengt, zogenaamd om een kortere route te nemen, daar stopt en begint te eisen dat het geen minibus is, maar een taxi, en dat de rit niet de paar centen kost die ze krijgen, maar 10 dollar per kilometer, en dat hij niet verder rijdt totdat je betaalt.
De beste manier om met zulke oplichters om te gaan, was het volhardend eisen van deelname van de toeristenpolitie bij de afhandeling, die in Egypte, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Turkije, altijd aan de kant van de toerist staat (wat – terecht is).
In het algemeen, mijn vrouw en ik zijn in zo’n situatie beland. Het was rond 11 uur ’s avonds, er was niemand op straat en het begon… Ik drong aan op de politie en de chauffeur, terwijl ik de tweede zet berekende, belt met zijn mobiel en uit de struiken komt (oké, hij arriveert binnen 5 minuten op een motor) een politieagent en ze beginnen ons samen onder druk te zetten. Mijn verzoeken om specifiek de toeristenpolitie te bellen worden niet in overweging genomen en het gesprek begint gewoon op een emotioneel niveau te verlopen.
Wat doe ik? Ik stop met Engels te spreken en begin Russisch te praten, terwijl ik mijn woorden met veel gebaren en gezichtsuitdrukkingen begeleid. Ik spreek continu, gebaar continu en het is duidelijk dat ik weet wat ik zeg en wat ik een seconde later ga zeggen, en ik zoek absoluut niet naar woorden. Blijkbaar maak ik het mezelf moeilijker. De Egyptische jongens onderbreken me, zeggen dat ze fout waren en brengen ons naar de plek waar we eigenlijk naartoe wilden. Het lijkt erop dat het verhaal ten einde is, maar ik moet nog begrijpen waarom ze ineens zo meegaand zijn geworden.
Ah, ik was vergeten je te vertellen dat ik hen niet uitlegde hoe ze ongelijk hadden, maar dat ik “Gedichten over het Sovjetpaspoort” van V. Majakovski declameerde en met gebaren en mimiek liet zien hoe ik “de bureaucratie als een wolf zou uitbijten”, “elke papieren, maar deze…”, “door de lange rij van coupés en hutten” en natuurlijk, met samengeperste tanden: “neemt, als een bom, neemt, als een eg, neemt, als een dubbelzijdig scheermes…”.
Blijkbaar heeft ook de uitdrukking op het gezicht van mijn vrouw, die verbijsterd was door deze declamatie, invloed gehad op de juiste reactie van de Egyptenaren, naar mijn mening. Ze stond met open mond naar me te kijken, recht in mijn ogen, en kon niet geloven dat dit echt gebeurde.