Ik word vaak gevraagd of ik van compromissen houd. Ik ben daar categorisch tegen.buitengewoon compromisloosik antwoord — nee! Daarbij weet ik dat het “modieuze” en “gerespecteerde” antwoord zou moeten impliceren dat ik, als iemand die kan onderhandelen en afspraken kan maken, moet streven naar een compromis. Echter, de doelstelling “een compromis bereiken” is al een nederlaag. Lees goed, compromis dit zijn wederzijdse concessies. Dat wil zeggen, mijn motivatie om mijn doel niet te bereiken, moet zijn dat mijn onderhandelingspartner ook zijn doel niet heeft bereikt? Een soort logica in de stijl van “samen in de stront zitten” of “de koe van de buurman kan wel een kleinigheid zijn, maar het voelt goed”. Wat wil ik, mijn eigen zaken oplossen of de zaken van mijn partner niet oplossen? Ik wil mijn eigen zaken oplossen. Het al dan niet oplossen van de zaken van mijn partner zou me vanuit rationeel perspectief helemaal niet moeten interesseren.
Compromis is geen doel van onderhandelingen, maar een resultaat, en bovendien niet gepland. Als je een “compromis” plant, dan krijg je het ook.
Als het gaat om een compromis bij het nemen van een gezamenlijke zakelijke beslissing, is het nog erger. Bijvoorbeeld, een van de zakenpartners wil filialen openen in de regio’s. De ander daarentegen staat erop dat het bedrijf in Kiev wordt ontwikkeld. Uiteindelijk komen ze tot een “compromis” besluit: een filiaal, maar aan de andere kant van de Dnipro. En wanneer het businessplan geen resultaat oplevert, is het onduidelijk wie er eigenlijk verantwoordelijk is. Degene die op de filialen aandrong? Hij stelde dat de huurprijzen in de regio’s lager zijn en de markt vrijer. Of degene die op Kiev aandrong? Maar de kwesties in Kiev hadden ook zonder het openen van vestigingen opgelost kunnen worden. Compromis in zakelijke beslissingen is onmogelijk. Er is maar één juiste beslissing en die moet worden uitgevoerd. Als ik minder argumenten heb dan mijn tegenstander, zal ik de kant van de tegenstander kiezen en hem enthousiast helpen bij de uitvoering van de gekozen beslissing. Laat de tijd het maar uitwijzen.
Het is echt slecht wanneer je een project leidt, laten we zeggen, een film maakt, en je moet omgaan met “compromis” beslissingen. Uiteindelijk komt er in plaats van een geniaal werk iets onzinnigs uit. Omdat je niet op locatie bent gegaan, heb je een achtergrond geschilderd. Je hebt geen decors gekocht, alleen close-ups gefilmd, computer special effects zijn vervangen door knutselwerk, en voor het ontwerp van de “auto’s van de toekomst” heb je een timmerman uit het naburige dorp ingeschakeld. Uiteindelijk hebben we in de film een roze tank met een belachelijk ontwerp en een houten luik op de deurhengsels. Compromis is de vijand van elk creatief werk. Als je resultaat wilt, film dan niet lukraak, maar zoek naar mogelijkheden. Cameron heeft 10 jaar gewacht om Avatar te maken, terwijl “De bewoonde eiland” is gemaakt om de verfilming te “claimen” – dat wil zeggen, zo snel mogelijk en met compromissen. Dit is film, en als je bijvoorbeeld een reorganisatie in een groot bedrijf leidt en uiteindelijk een “houten tank” produceert, dan zullen ze jou de schuld geven van het falen en kun je je niet verontschuldigen met de noodzaak van compromissen. Mensen zien het resultaat. Als het niet zonder compromissen kan, begin dan helemaal niet en het recht om beslissingen te nemen moet bij jou liggen. Neem geen projecten aan waarin je de situatie niet onder controle hebt. Dit zal je portfolio niet verbeteren.
Men zegt over mij dat ik altijd krijg wat ik wil. Ze zeggen het met woede, wanneer ze opgeven. Gewoon, de tijden dat ik simpelweg de beslissingen aan de andere kant overlaat — daar herinnert niemand zich aan. En zulke gevallen zijn de helft. Het is immers gemakkelijker om de verantwoordelijkheid van je af te schuiven dan “voor de helft” verantwoordelijk te zijn voor een van tevoren verkeerd “compromis” besluit. Ik ben geen “principiële en compromisloze” klootzak. Ik geloof gewoon dat een compromis betekent dat beide partijen verloren hebben. Dat is veel erger dan wanneer slechts één van de partijen verliest, vooral als de winnende partij je collega is.