Dit is wat een persoon zoekt wanneer hij bij u solliciteert. Waarom zou hij dit werk niet zelf doen, als ondernemer of freelancer? Waarom heeft hij uw werkplek en uw eisen nodig? Wat zoekt hij? Wanneer je veel mensen tegelijk vraagt, klinkt het antwoord steeds hetzelfde: “stabiliteit”.
Aan de andere kant willen we resultaat van de persoon en willen we dat hij resultaten levert, en daarom willen we hem belonen op basis van zijn prestaties. En wat krijgen we daar vervolgens voor terug? We krijgen moeilijkheden bij het vinden van een medewerker, omdat werkgever en werknemer gewoon op verschillende golflengtes zitten!
Werkgevers proberen een oplossing te bedenken die eruitziet als “salaris + bonus”. Het lijkt allemaal in orde, maar als je deze systeem beter bekijkt, zie je de verborgen krokodil. De krokodil komt tevoorschijn wanneer we beseffen dat, vanuit economisch oogpunt, het salaris het bedrag is dat de “sanitaire minimum” voor de werknemer is. Het bedrag waarvoor hij bereid is om naar het werk te komen. En als we iemand van een ander bedrijf overhalen, dan zijn zijn wensen heel specifiek en duidelijk: “.. minstens niet minder dan bij het vorige bedrijf”.
Aan de andere kant is de werkgever bereid om een succesvolle persoon een bedrag te betalen dat een eerlijke beloning is. Dit omvat zowel de marktfactor “wat zo iemand waard is” als de interne factor “wat het bedrijf bereid is te betalen”. Dit bedrag ligt altijd boven het “sanitaire minimum”, maar niet veel.
Binnen dit verschil tussen de “sanitaire minimum” en de “eerlijke prijs” bevindt zich een bonus, die samen met het “sanitaire minimum” de “eerlijke prijs” vormt wanneer de productiviteit van de werknemer aan een bepaalde norm voldoet.
Dus, de krokodil, of beter gezegd zijn hoofd met ogen, is dat “minimum” en “rechtvaardigheid” heel dicht bij elkaar liggen, en het blijkt dat er voor de grootte van de bonus geen ruimte is om zich te ontwikkelen. Het motiveert niet. Het wordt door de werknemer niet in overweging genomen en maakt geen deel uit van zijn levensplannen. Wat is dan de zin van het betalen van een bonus, als deze zo klein is?
De staart van de krokodil, samen met de achterkant, verbergt het feit dat bonussen vaak “afgerond” worden zonder enige economische onderbouwing. 5%, 10%, 15% enzovoort. De cijfers worden bijna willekeurig gekozen. Gewoon omdat ze mooi klinken. Echter, de economische betekenis verdwijnt. En wat naar voren komt, is een verergering van het probleem. Als het “minimum” 10.000 hryvnia was, de “rechtvaardige” 15.000, en de bonus, berekend op basis van het verkoopvolume, 7,6923% bedraagt (laten we aannemen dat het verwachte verkoopvolume 65.000 hryvnia is), dan zijn we genoodzaakt om de sanitaire minimum te verlagen door de bonus naar 10% af te ronden, wat leidt tot een verslechtering van de kwaliteit van de kandidaten voor de vacature. En dan vragen we ons af waarom onze verwachtingen niet worden waargemaakt. Als we de bonus naar 5% afronden, verslechteren we ons aanbod als werkgever en krijgt de persoon niet de “rechtvaardige” beloning die hij of zij verdient, gezien de verwachte productie. In feite verhogen we onterecht het verkoopplan.