Bron текста.
Auteur. Илья Сименко
Iedere persoon heeft het onschendbare recht om geheimen te bewaren. Een eigen, onaantastbaar informatiegebied waar vreemden geen toegang toe hebben. Waar ligt de grens van dit gebied? Het antwoord is altijd subjectief. Het hangt af van het beroep, de sociale positie, de samenleving zelf en het karakter van de persoon. Wanneer het privacygebied groeit of krimpt, wordt het ergens slechter en ergens beter. In de uiterste punten zijn de nadelen duidelijk groter dan de voordelen. Als het gebied gelijk is aan nul, is de persoon naakt en weerloos, als een laboratoriumrat in een genummerde kooi. Als alles in geheimhouding wordt gehuld, is de persoon eindeloos eenzaam en zijn bijna alle voordelen van de moderne beschaving voor hem onbereikbaar. Tussen deze polen ligt er een optimum. Het meest voordelige punt vanuit het oogpunt van comfort en veiligheid.
Waarom beschermen we ons territorium? Wat maakt dat we ons ongemakkelijk voelen wanneer onze geheimen onthuld worden? We zijn bang dat anderen ons schade toebrengen door onze geheimen te kennen. Ze zullen stelen, ons belachelijk maken, of ons raken waar het het meest pijn doet. Als er geen mogelijkheid is om schade toe te brengen, heeft het geen zin om een geheim te bewaren. Als je in een land met een laag niveau van criminaliteit en corruptie woont en met eenvoudige, gematigde belastingen, dan heeft het geen zin om je inkomsten te verbergen. Als je tussen mensen leeft die zich niets aantrekken van je religieuze overtuigingen of seksuele voorkeuren, dan heeft het geen zin om “voor de schijn” naar de kerk te gaan (of niet te gaan) en opzettelijk “hoge moraal” te demonstreren. Als in jouw land de resultaten van alle verkiezingen niet van tevoren bekend zijn, en journalisten die gemene pamfletten en kritische onderzoeken over presidenten en ministers publiceren, allemaal levend, gezond en vrij rondlopen, dan heeft het geen zin om je lage mening over de intelligentie en moraliteit van de huidige regering te verbergen.
Dus, privacy heeft op zichzelf geen waarde. Het is alleen belangrijk onder ongunstige externe omstandigheden. In tropische landen komen mensen bijna zonder kleding toe. Dichter bij de polen wikkelen ze zich in meerdere lagen. Let op! Kleding is de eenvoudigste en meest voor de hand liggende, maar tegelijkertijd de meest onhandige en uitzichtloze manier om tegen de kou te vechten. Het zit in de weg, drukt op sommige plaatsen en beperkt de bewegingen (precies zoals de rompslomp met encryptie, sleutels en wachtwoorden!).
Hoe kun je nog meer stoppen met lijden onder de kou? Je kunt naar warme streken verhuizen, dat wil zeggen ontsnappen aan slechte omstandigheden. Maar dat is lang niet altijd mogelijk en aanvaardbaar. Je kunt een warm huis bouwen, dat wil zeggen de omstandigheden gedeeltelijk veranderen. Je kunt beginnen met af te harden en een deel van je kleding af te doen, dat wil zeggen je reactie op externe omstandigheden veranderen. Al deze drie manieren vereisen in het begin veel meer inspanning en zijn verbonden met risico’s, maar bieden een veel duurzamer en comfortabeler oplossing.
Informatieve veiligheid op het internet lijkt sterk op kleding uit onze klimaatmetafoor. Versleutelen, afschermen, met een wachtwoord beveiligen, toegang beperken – jezelf goed inpakken. Dit is zonder twijfel nodig en belangrijk. Volledig afstand doen van “kleding” is onmogelijk. Maar het is belangrijk om niet te vergeten dat dit in zekere zin een noodmaatregel is, en dat veel grotere veiligheid en comfort in de toekomst alleen kunnen worden bereikt door de bron van de bedreiging zelf aan te pakken, of door jezelf ongevoelig te maken voor de bedreiging zonder enige extra bescherming.
Wat betekent dit in termen van informatiebeveiliging? De grootste boeman van het moderne internet is de Grote Broer. Overheden, betalingssystemen, inlichtingendiensten, Google, Facebook, Amazon, Vkontakte houden je in de gaten! Je kunt je er niet voor verstoppen! Maar is dat nodig? Boycotten, versleutelen, verstoppen — dat is van meet af aan een verloren strategie.
Een keer maakte ik een nieuwsitem over hoe er olifanten naar de circus werden gebracht. Enkele enorme viertonige beesten hebben urenlang in een krappe trailer doorgebracht. Ze waren behoorlijk ontevreden. Elk van hen kan een mens gemakkelijk verpletteren als een insect, maar vijf trainers kregen het voor elkaar om de olifanten in enkele minuten naar de wei te leiden en ze te kalmeren door ze een bakje met port te geven. De olifanten uitten hun onvrede alleen luidruchtig (Heb je ooit gehoord hoe olifanten brullen? Op vijf meter afstand? Zonder tralies? Een onvergetelijke ervaring! En na een slokje zoete wijn van de weg en een hapje, rommelen ze tevreden. Het is iets tussen een kitten en een tank in).
Als de trainers bij de eerste tekenen van ongehoorzaamheid van de olifanten zouden wegrennen, zou dat niet goed aflopen. Maar ze handelden gecoördineerd en zonder paniek. Ze kenden de gewoonten en het karakter van de dieren goed. En het belangrijkste is dat de olifanten ook hun trainers kenden. Het zijn de mensen die hen voeden, voor hen zorgen en met hen spelen. De olifant is een intelligent dier; hij zal de mensen van wie hij afhankelijk is niet zonder goede reden aanraken.
Ook met de “Grote Broers” is het zo. Ze zijn groot en sterk, maar ze zijn net zo afhankelijk van ons als wij van hen. Als we helemaal geen contact met hen hebben — wat dan, in het bos gaan wonen? Als we bang zijn en ons verstoppen — ze zullen ons toch vinden als het nodig is. We kunnen en moeten met hen samenwerken. Maar we moeten ze controleren. Wij voeden en onderhouden hen. En zij moeten bang voor ons zijn. Natuurlijk, als ze uit de hand lopen en te veel toestaan, is het soms beter om ons te omringen met cryptografie en anonieme proxy’s, maar we kunnen daar niet bij blijven stilstaan. Hoewel de verleiding groot is. We voelen ons ongemakkelijk om onze vertrouwde hightech cocon te verlaten en oplossingen voor problemen buiten algoritmen en protocollen te zoeken. Politiek, protesten, manifesten — dat is allemaal niet voor ons. We versleutelen ons liever beter en dat is het. “Tjiek-tjiek, ik ben in mijn huisje!” Dus voor het grootste deel van de garanties voor de onschendbaarheid van ons privéleven (en eigenlijk al onze rechten en garanties) zijn we de “groep hamsters” dankbaar, die niet bang was om ergens een staking te beginnen, ergens een protestactie te houden, en zo de regeringen en bedrijven dwong om zich fatsoenlijk te gedragen.
Wat is er slecht aan dat Google of Facebook een hoop informatie over mijn zaken en interesses bezitten, als ik er zeker van kan zijn dat ze, als ze misbruik maken van deze informatie, duizend keer meer zullen verliezen dan ze zullen winnen? Hun reputatie is gebaseerd op het feit dat ze mijn geheimen niet aan iedereen onthullen.
Als het echt niet zonder reclame kan, dan zijn kleine, gerichte berichten beter, waarin soms zelfs een nuttige link kan staan, dan twintig irrelevante banners die ik zou moeten zien, als ze geen persoonlijke informatie verzamelen.
In plaats van onszelf te verstoppen, is het beter om ervoor te zorgen dat staten en bedrijven minder geheimen voor ons hebben. Wilt u een volledig dossier over ons? Prima, maar verberg uw eigen activiteiten niet. Zelfs nu al beperkt de noodzaak om publiekelijk verantwoording af te leggen, informatie over hun werk vast te leggen en aan burgers en aandeelhouders te verstrekken, de handen van onbetrouwbare “dienaren van het volk” aanzienlijk. Als zij meer informatie over mij hebben, dan moet ik ook meer informatie over hen hebben, om er zeker van te zijn dat niemand misbruik maakt van de kennis van mijn geheimen. Dit is een eerlijke ruil.
In alle tijden wisten de dienaren veel over de gewoonten van hun heren. Nu hebben machines de rol van dienaren overgenomen. Hier is het. Door middel van eenvoudige berekeningen is aangetoond dat de moderne Europeaan jaarlijks een hoeveelheid energie verbruikt die gelijkstaat aan het werk van honderd slaven. Hetzelfde geldt voor het internet. Hoeveel mensuren zouden er nodig zijn om handmatig een selectie van links te maken over welk onderwerp dan ook, die Google in enkele milliseconden levert? Door een deel van onze persoonlijke informatie ruimte te openen, krijgen we tal van voordelen. Wat heeft het voor zin om dienaren te hebben die de smaken en gewoonten van hun meester niet kennen? Van alles kan gebeuren, dienaren kunnen verraden of in opstand komen, maar we moeten de dreiging nuchter inschatten. Op de bouwplaats moet je de veiligheidsvoorschriften volgen, maar op straat met een helm lopen — dat is een diagnose. Hoewel ja, natuurlijk, theoretisch kan er iets op je hoofd vallen.
Ik wil zo min mogelijk geheimen hebben. Achter elk geheim schuilt een bepaalde ongemak. Ik verzin een ingewikkeld wachtwoord niet omdat ik dat leuk vind, maar omdat de dreiging van accountinbraak heel reëel is. Ik zou heel graag mijn e-mail kunnen openen, zoals op de hoofdpagina van Habra, zonder enige autorisatie. Ik zou mijn appartement willen openen met een schop, wanneer mijn handen vol zijn. Het leven zonder geheimen is veel aangenamer.
Precies daarom hebben de meeste mensen zo’n nonchalante houding ten opzichte van informatiebeveiliging, waardoor voorzichtige beheerders in paniek raken. Ja, over het algemeen zijn zete veelonbezorgd. Maar ook strijders voor privacy en controle over hun eigen informatiete veelbezorgd. Gieken behoren meestal tot de tweede categorie. Want wij weten, in tegenstelling tot de meeste mensen, maar al te goed hoe arbitrair de toegang tot “gesloten” informatie is. Bijna alles hangt af van een eerlijk woord of een byte ergens in de code van de server. Daarom zijn we zo gefascineerd door de ideeën van cryptografie, decentralisatie en host-proof. En de mensen om ons heen kijken naar weer een project van een gedecentraliseerd veilig sociaal netwerk en denken:
— En wat is hier beter dan Facebook?
— Hoezo!? Hier is volledige controle over persoonlijke gegevens!
— En ik kan mijn gegevens ook zo bewerken…
— Nee! Dat is het niet! Ze worden allemaal opgeslagen in het datacenter van de kwaadaardige corporatie.
— Wat kan het mij schelen? Kijk, mijn salaris staat ook op een kaart, niet in een lade, en wat dan? Alles werkt, iedereen is tevreden, laat me met rust!
Dat is alles. Om veilige gedecentraliseerde technologieën te “trekken” is het niet genoeg om de zweep van “Big Brother” te gebruiken. Er is een wortel nodig. Dit is gelukt met BitTorrent, omdat het snel en gratis downloaden van wat dan ook gewoon geweldig is en iedereen dat begrijpt. Alleen door de juiste en begrijpelijke voordelen aan te bieden, kan een protocol en de software op basis daarvan populair worden. Het gevoel van privacy, het gebied waarin de angst om controle te verliezen groter is dan het ongemak van het gebruik van beveiligingsmiddelen, is bij de gewone man veel kleiner dan bij de geek. Verpak veilige en cryptobestendige technologie in een mooie en handige verpakking, bied een set nuttige, goedkope en bij voorkeur unieke functies aan, zoals de makers van Skype deden – en mensen zullen deze technologie gaan gebruiken.
Maar elke keer, als we weer een hoekje van ons privéleven succesvol hebben beschermd, is het de moeite waard om na te denken over hoe we ervoor kunnen zorgen dat we het helemaal niet hoeven te beschermen. Zodat onze nakomelingen verbaasd zijn over onze verhalen dat het ooit zinvol was om ons adres en telefoonnummer, seksuele geaardheid, politieke en religieuze opvattingen of het saldo op onze bankrekening te verbergen. Zodat ze naar ons kijken zoals wij nu naar deze dame uit de 19e eeuw kijken:
Wat, zie je er niets ongewoons aan? Ze is in een bikini!