Bij ons in de residentie laten postbodes vaak pakketten onder de poort achter als ze de eigenaar niet kunnen bereiken. En zo lag er een van die pakketten in de binnenplaats. Het heeft een week buiten gelegen, daarna nog eens twee weken in de hal waar ik doorheen ga naar de garage. Het pakket was al opengebroken en men had begrepen dat er niets te begrijpen viel. Een of andere doos zonder beschrijving van de inhoud, maar met de pretentie van “elite” inhoud. Daarom bleef het pakket daar liggen.
Nou, toen besloot ik dat ik iets moest doen en als ik het niet deed, dan de kat. Ik nam het pakket, keek naar de naam. Ik vond die naam niet op de brievenbussen, en bij ons zijn mensen verplicht om hun namen op de brievenbussen en de belknoppen te schrijven, dus zocht ik de naam op LinkedIn. Het land is klein, bijna iedereen zit op LinkedIn. Ik schrijf haar. Zeg maar zo en zo, buurvrouw, uw pakket is bij mij. Laat maar weten wanneer u het wilt ophalen. Een dag, twee dagen, een week… nul reactie.
Wie is de leverancier? Ah, een of andere firma met de naam “hippie schommels”. Op hun website – ja, precies, hippie schommels. Kinder schommels en hangbedden van houten stokken en kleurrijke stof. Ik schrijf dan maar naar de leverancier. Ik neem contact op via WhatsApp, beschrijf het probleem en zeg dat als ze een label opsturen, ik het zonder problemen terugstuur. Ze zeiden oké, bedankt voor je bezorgdheid en zwijgen verder. De tante heeft me op LinkedIn al geblokkeerd. Tja, een onbekende kale hert met een onverzorgd gezicht op zijn profielfoto en een achternaam die je met een zwaar Oost-Europees accent moet uitspreken, klopt bij je aan, noemt je buurman en zegt dat hij iets voor je heeft. Reageren? Nee, natuurlijk niet! Beter meteen blokkeren, anders lekt het misschien.
Hm, denk ik, terwijl ik een week later het stof van de oude doos afveeg. Om te beoordelen hoe waardevol de inhoud is en of het mijn moeite waard is, en in de schaamteloze hoop om mijn recht op abandon productief te benutten, open ik voorzichtig de doos en zie binnenin troep. Een paar stokken die met houten ballen met gaten aan elkaar zijn verbonden. Aan het einde van een van de stokken zijn twee schijven bevestigd die op dezelfde as draaien met een fluweelachtige binnenkant. Ik heb niet lang gespeeld met “Wat-Waar-Wanneer” en, omdat ik op de website van de fabrikant geen vergelijkbaar product kon vinden, heb ik de stokken aan Frida gegeven. Eerst één, en twee weken later de tweede.
Frida had chewed it thoroughly, en toen kreeg ik een bericht van mijn voormalige buurman op WhatsApp. Nu begrijp je al dat als ik hem in het verhaal noem, het op de een of andere manier met hem te maken heeft, maar toen had ik er zelfs geen idee van.
Fa-fa, la-la, en onze hond, hier is een foto, en we hebben een zoon gekregen – hier is een foto, en hier is onze hond, en hier is ze met de hond van de buurman… Oh ja, trouwens, er zou een pakketje voor Manon moeten komen, ik ga het ophalen. Oké, zeg ik, kom maar binnen. Als het pakketje er is, neem ik het mee. Manon, zoals ik begreep, is zijn vrouw-vriendin-samenwonende-moeder-van-zijn-zoon. Ze schrijft me na een paar dagen, dat ze het pakketje komt ophalen. Ik zeg, wacht even, ik kijk even. Ik ben snel naar de poort gerend – niets. Niets, zeg ik. Hoe kan dat, je had toch Manon op LinkedIn geschreven, dit zou moeten komen, en ze laat een screenshot van het product zien – diezelfde drie stokken.
Ik antwoord hem dat de hond bijna op is. De derde stok met schijven is nog heel, maar die andere twee zijn bijna doorgekauwd. Je vriendin heeft me om onduidelijke redenen geblokkeerd, en de leverancier heeft zich niet eens de moeite genomen om te reageren — hier zijn de screenshots. Trouwens, wat zijn dat voor stokken, waarvoor zijn ze? De buurman heeft niet geantwoord, hij zei dat hij alles zou uitzoeken en bij me terug zou komen met een rapport. Tot nu toe is hij nog niet teruggekomen.
Maar, op de screenshot begreep ik dat dit product op de marktplaats werd verkocht. Ik ging naar die marktplaats, typte de naam van de leverancier in de zoekbalk en, voilà, ik ontdekte dat deze drie stokken 40 (veertig, Karl) euro kosten en dat het slechts een beugel is voor het bevestigen van hun merk speelgoed-draaimolen met figuurtjes, ook van hout, boven het hoofd van het kind dat in het wiegje ligt. En die twee schijven zijn een soort “veilige klem” voor bevestiging aan de rand van het wiegje, en geen wieltjes, zoals ik dacht.
Ik kan natuurlijk uit de context zijn, maar dit zijn precies de mensen die bereidwillig drie stokken voor 40 euro kopen met levering op een verkeerd adres van een verkoper die echt begrijpt dat de kostprijs van de stokken lager is dan de kosten voor het terugsturen, en daarna, bang dat er alleen maar oplichters om hen heen zijn, zonder het uit te zoeken iedereen in de sociale media blokkeren.