Wanneer we beginnen na te denken over een bepaalde gedragsstrategie in relaties, betekent dit dat er omstandigheden zijn waarin we bang zijn om te verliezen of te falen, omstandigheden waarin we ons zwak voelen, omstandigheden waarin we niet in staat zijn om rechtstreeks te zeggen wat we willen en dit te krijgen, omstandigheden waarin we genoodzaakt zijn om manipulatie toe te passen.
Politiek is als een tweede laag, een avatar, een schil die de echte jij beschermt tegen anderen. We kunnen onszelf zijn binnen deze cocon, maar de mensen om ons heen hebben alleen met de cocon te maken. Het is als een ijsverkoper in een kiosk. Wat we ook binnenin doen, van buitenaf zien mensen alleen de kiosk en het schaaltje voor het wisselgeld. De kiosk verandert niet.
Het creëren van eerlijke verwachtingen over de interactie van anderen met onszelf, geeft ons plezier. Dit is “opgenomen” in ons programma dat verantwoordelijk is voor ons gedrag binnen de groep. Op deze manier bouwen we onze reputatie op. We worden herkenbaar en nemen de gewenste plaats in de samenleving in. Wie iemand ook is in zijn persoonlijke leven, hij wil dat anderen hem zien als een arts, een lasser of een artiest. En hij zal zich zo gedragen en zich in die richting ontwikkelen. Uiteraard binnen zijn eigen voorstelling van hoe een arts of lasser zou moeten zijn. Dit subtiele verschil in opvattingen tussen een echte en een onechte persoon kan gemakkelijk een indicator van onechtheid zijn en afkeer oproepen. Bijvoorbeeld, mensen die plotseling rijk zijn geworden, nouveau riches, willen een reputatie als rijke hebben. Ze willen dat men hen beschouwt als vertegenwoordiger van de welvarende klasse. Maar hun opvattingen over rijken zijn ontleend aan glanzende tijdschriften voor de armen. Juist om een reputatie op te bouwen, zoeken jongeren naar levensprincipes die hen aanspreken, verklaren deze en volgen ze. Daarom worden religieuze taboes gerespecteerd. Daarom sluiten mensen zich aan bij verschillende stromingen, of het nu veganisme of fascisme is. Dit is precies het doel van manipulators van alle soorten: “een echte X zou dit niet doen” of “dit is een daad van een echte X”. Een werkelijk echte moslim/communist/hippie, en niet iemand die alleen de rituelen in het openbaar volgt, zal zich helemaal niet druk maken over hoe hij _zou moeten_ handelen.
Dus, we hebben het over een soort avatar die is opgebouwd uit onze ideeën over hoe een echte echtgenote zou moeten zijn. Hoe en op wat te reageren, wat toe te staan, waarover te verontwaardigen, wat te verlangen.
Begrijpt u al waar dit toe zal leiden? In het beste geval belandt u in een wereld waar de avatar die u heeft gecreëerd gelukkig zou moeten zijn, en niet uzelf. En u, ongelukkig, die blijft zitten in deze schil, zult niet begrijpen wat er precies mis is gegaan. Heb ik mijn lippen niet goed getuit? Of heb ik hem niet goed gekust?
In het slechtste geval blijft u met lege handen zitten, en dit is waarom.
- Ten eerste is de avatar gebaseerd op jouw opvattingen over wat juist is, en niet op wat daadwerkelijk juist is. Gelukkige echtparen zijn helemaal niet geneigd om de geheimen van hun geluk te delen. En niet omdat ze iets verbergen, maar omdat ze er niet beter van worden als ze iets aan iemand vertellen. Mensen die in het geluk terechtkomen, worden plotseling stil voor de omgeving. En als je ziet dat iemand op sociale media intensief laat zien hoe goed en gelukkig hij of zij is, moet je begrijpen: Nee. Dus, de door jou gebouwde avatar, omdat deze gebaseerd is op _opvattingen_, zou dezelfde afkeer moeten oproepen als het valse leven van een nouveau riche die probeert erkend te worden in de hogere kringen.
- Ten tweede zijn dit uw voorstellingen en dat betekent dat ze niet constant en niet objectief zijn. U heeft te veel gedronken of u heeft (de echte u, en niet de gecreëerde) een slecht humeur, of om andere redenen heeft u de focus op het behouden van de vorm van de avatar verloren; dat is genoeg om de vorm van de avatar te laten “vervagen”. Het is alsof u een gezicht heeft dat voortdurend verandert en dat mensen u niet meer herkennen. “Plotseling en onvoorspelbaar zijn” is waarschijnlijk alleen goed in de film, en niet in het echte leven. Mensen wiens gedrag en reactie afhankelijk zijn van hun humeur of van de dans van de kakkerlakken in hun hoofd, zijn volkomen onaantrekkelijk en zelfs gevaarlijk voor anderen. Wie weet wat er in hun hoofd opkomt. Mensen weten niet dat ze niet met u te maken hebben, maar met dit beeld. Voortdurende verandering van de vorm van de avatar leidt helemaal niet tot geluk, want in dat geval is het zelfs niet mogelijk om geluk voor de avatar op te bouwen, aangezien hij (en dus het vereiste geluk) voortdurend verandert. Relaties zullen worden vernietigd. Het leven is tevergeefs geleefd.
Avatar van “politiek” of “principes” is waarschijnlijk een handige zaak wanneer de relaties ongelijk zijn, wanneer je iets slechts van je partner verwacht. Ja, het vereist kracht en energie, het vraagt om constante reflectie, het is veel veeleisender dan make-up op je gezicht. Maar heb je een partner nodig die je niet volledig en onvoorwaardelijk vertrouwt? Een partner zonder wie je niet kunt leven, en daarom maakt het je helemaal niet uit of je iets “verliest” of wint in de relatie met hem? Stel je zo’n partner voor. Stel je voor, het is gemakkelijk als je het probeert. Hoe vind je zo iemand? Als je al verliefd bent, kun je een misbruiker, een toxisch persoon, een tiran misschien niet herkennen. Maar als je in een situatie bent beland waarin je moet beginnen na te denken over “politiek”, is het beter om uit elkaar te gaan voordat je kinderen krijgt.
Deze tekst is geschreven voor een vrouwelijke lezer. Juist omdat zij vaak ondergeschikt zijn in het huwelijk. Afhankelijk van het geld en de goedgunigheid van hun man. Gewend aan make-up, zowel op het gezicht als in de ziel. Maar alles wat hier geschreven staat, geldt ook voor mannen. Alleen komt dit probleem of deze vraag, die in de titel staat, veel minder vaak voor bij mannen. In een patriarchale samenleving hebben zij vaker dan vrouwen het voorrecht om zichzelf te zijn. Maar als je jong, modern en opgeleid bent, zou de levenservaring van je moeders, huisvrouwen, je niet nuttig moeten zijn. Ja, je ziet hoe je moeder probeert te manipuleren of te manipuleren met je vader, door een soort “politiek” te voeren of bepaalde “principes” na te leven. En zij geeft je een voorbeeld van hoe je je mogelijk in een huwelijk moet gedragen. Is dat een goed voorbeeld, of is het gewoon “zo gaat het nu eenmaal”?
Een avatar is niet de echte jij, maar een schijnbeeld. Het is een leugen. Dierbare mensen verdienen geen leugens, als je van ze houdt en ze niet als een middel gebruikt. Een leugenaar bedriegt in de eerste plaats altijd zichzelf.